سورهٔ یونس

آیا پس آن وقتی که [عذاب حین ظهور قائم (ع) در عالم کبیر یا عالم صغیر یا حین مرگ یا حین بأس (سختی) علی (ع) بعد از محمّد (ص)] واقع شود به آن ایمان می‌‌آورید؟ [بگو] آیا الآن؟ [ایمان می‌‌آورید] و [حال آنکه از روی استهزاء برای عدم اعتقادتان به آن] طلب تعجیل آن را می‌‌کردید

سپس به کسانی که ظلم کرده‌‌اند گفته می‌‌شود عذاب ماندگار را بچشید آیا جز به (سبب) آنچه که کسب می‌‌کرده‌‌اید جزاء داده می‌‌شوید؟

و از تو جویای خبر می‌‌شوند که آیا آن [عذاب یا ولاء علیّ (ع)] حقیقت دارد؟ بگو بلی سوگند به پروردگارم که آن قطعاً حقّ است و شما [جاعلان (قرار دهندگان) خداوند یا از نفاذ (جاری بودن) حکم دربارهٔ علیّ (ع)] عاجزید

و اگر هر نفسی که [در حقّ خداوند یا حقّ محمّد (ص) و آل محمّد (ص)] ظلم کند چون عذاب را ببینند آنچه که در زمین هست را داشته باشد البتّه آن را [به جای نفس خود از هول عذاب و شدّت آن] فدیه می‌‌دهد و ندامت (کراهت شماتت دشمنان) را پنهان می‌‌دارند و بین آنها [مؤمنین و منافقین یا بین ظالمین و مظلومین] به دادگری قضاء (حکم) می‌‌شود و [با منع حقّ و عقوبت غیر مستحقّ و با نقص از حقّ و زیادت عقوبت] به آنها ظلم نمی‌‌شود

آگاه باشید همانا [مبدء و مرجع و ملک] آنچه که در آسمان‌‌ها و زمین است برای خداوند است [پس آنچه را که می‌‌خواهد به کسی که بخواهد بدون مانعی از حکم او و نه بازدارنده‌‌ای از فعل او انجام می‌‌دهد]، آگاه باشید همانا وعدۀ خداوند [به عذاب و ثواب] حقّ است [و از قِبل او خُلف نمی‌‌شود] و لکن بیشتر آنان نمی‌‌دانند {یعنی صفت علم ندارند، زیرا علم همان ادراکی است که صاحبش را از سِفل به عِلو حرکت می‌‌دهد}

اوست که زنده می‌‌کند و می‌‌میراند و به او بازگردانده می‌‌شوید

ای مردم هرآینه [به عنوان دعوت از شرور به خیرات] اندرزی (قرآن) از پروردگارتان نزد شما آمده و شفاء است برای آنچه [از وساوس شیطان و لمّات (لغزش‌‌ها، سبکسری‌‌ها، جنون‌‌ها) نفس و اهویهٔ آن] که در سینه‌‌ها هست و برای مؤمنان هدایت و رحمت است

[از روی خوشحالی و سرور] بگو: به فضل خداوند (رسالت و نبوّت) و به رحمت او (ولایت)، پس به آن (فضل و رحمت) باید شادی کنند که آن بهتر است از آنچه [از صورت قران یا از حطام (خاشاک) دنیا] که جمع می‌‌کنند [زیرا آن از آنچه است که آن را با دست‌‌های خود جمع می‌‌کنند سپس می‌‌گویند آن از نزد خداوند است و حال آنکه آن از نزد خداوند نیست]

بگو آیا رزق‌‌هایی را که خداوند بر شما نازل کرده را دیده‌‌اید؟ (دانسته‌‌اید؟) سپس، [بعضی] از آنها [را] حرام و [بعضی را] حلال قرار دادید، بگو آیا خداوند [در تحلیل (حلال کردن) یا تحریم (حرام کردن) به هر نحوی که خواستید بلاواسطه یا با واسطه] به شما اجازه داده؟ یا [در ادّعای اذن (اجازه) یا در نسبت دادن تحلیل و تحریم] بر خداوند افتراء می‌‌بندید؟ [یعنی کسی که ادّعای تبلیغ احکام قالبی کند چنانکه آن شأن علمای شریعت رضوان الله علیهم است یا تبلیغ احکام قلبی کند چنانکه آن شأن علمای طریقت رضوان الله علیهم است و از خداوند بواسطۀ خلفای او مأذون نباشد مفترى باشد] {و لذا از زمان آدم (ع) تا خاتم (ص) و بعد از او تا این زمان ما سلسلۀ اجازه بین فقهاء رضوان الله علیهم و مشایخ صوفیّه منضبط متصّل است}

و کسانی که بر خداوند دروغ می‌‌بندند دربارهٔ روز قیامت چه می‌‌پندارند؟ همانا خداوند البتّه دارندهٔ فضل بر مردم است و لکن اکثر آنها شکر [آنچه را که به آن بر آنها تفضّل می‌‌نماید] نمی‌‌کنند