سورهٔ هود

«الر» {آن اشاره به مراتب عالم یا مراتب وجود او (ص) است، و او در حال انسلاخش از این حروف مشاهده می‌‌کند که تعبیر از آن جز با مناسبات ممکن نمی‌‌شود و اینکه مراتب عالم یا مراتب وجود او (ص) کتاب حقیقی تکوینی است و همانا کتاب تدوینی صورت این کتاب است} کتابی است که آیات آن محکم شده (خلل و بطلان و تغییر و نسخ در آنها نیست) سپس از نزد حکیم آگاه [کامل در عمل و علم] تفصیل داده شده

تا که جز خداوند را بندگی نکنید همانا من انذار کننده و بشارت دهنده‌‌ای از سوی او برای شما هستم

و اینکه از پروردگارتان طلب آمرزش کنید سپس به او توبه کنید (بازگردید) که شما را [مادامی که در طریق هستید] به متاعی نیکو بهره‌‌مند سازد تا زمانی (وقتی) نامیده (تعیین) شده [برای خروجتان از دنیا و وصولتان به موطن خود به موت اختیاری یا اضطراری] و به هر دارندهٔ فضلی [در طریق به کثرت مجاهدت و کثرت جنود الهی او در مملکتش] فضلش را می‌‌دهد و اگر [از عبادت خدا و استغفار و توبه] روگردان شوید پس همانا من بر شما بیم عذاب در روز کبیر (قیامت کُبری) را دارم

بازگشتگاه شما به خداوند است و او بر هر چیزی بسیار توانا است

آگاه باشید همانا آنها [برای حماقتشان] سینه‌‌هایشان را تاه (دولا کردن، خم، پنهان) می‌‌کنند تا از او (خداوند) مخفی شوند [با اینکه او به سرائرشان (رازهایشان) عالم است]، آگاه باشید که حینی که آنها جامه‌‌های خود را بر سر می‌‌کشند [تا مبادا رسول خدا (ص) آنها را ببیند، خداوند] می‌‌داند آنچه [از نیّات] را که پنهان می‌‌دارند [پس پیامبر خود (ص) و مؤمنین را آگاه می‌‌کند] و آنچه [از افعال] را که علنی می‌‌کنند همانا او به ذات [درون، مکنونات] سینه‌‌ها [که هنوز از قوّه به فعل خارج نشده و آنها به آن خبرت (آگاهی) ندارند] دانا است [پس چگونه است به نیّات آنها و خطورات آنها و حالات آنها]

و جنبنده‌‌ای در زمین نیست مگر آنکه روزی آن بر [عهدهٔ] خداوند است [پس چگونه حال آن و آنچه که موافق با آن و آنچه که مخالف با آن است را نداند] و قرارگاه [دائمی] آن را [در دنیا و آخرت] و ودیعه‌‌گاه (محلّ قرارگاه موقتی) آن را [که از آن منتقل می‌‌شود از اصلاب پدران و ارحام مادران و از منازل دنیا و منازل آخرت تا قرارگاه دائمی آن در آخرت] می‌‌داند همه [از جنبنده‌‌ها یا از قرارگاه‌‌های موقت یا محل استقرار دائمی] در کتاب مبین [همان قلم عالی یا لوح محفوظ] است

و او کسی است که آسمان‌‌ها و زمین را در شش روز خلق کرد و عرش او {عرش رحمان، مشیّت او است که همان فعل او و کلمهٔ او و «حقّ مخلوقٌ به» و ولایت مطلقه و حقیقت محمّدیّه (ص)، و اضافهٔ اشراقیّهٔ او است، و آن اضافهٔ حقّ الی الخلق است، و وجهی به سوی حقّ مطلق دارد و به این وجه به عنوان عرش نامیده می‌‌شود و وجهی به سوی خلق دارد و به این وجه به عنوان کرسی نامیده می‌‌شود، و آن به وجه اوّلش ظهور او تعالی به اسماء او، و به وجه دوّمش ظهور او تعالی به افعالش است، و وقتی که اضافهٔ آن به خلق اعتبار شود حامل آن نزدیکترین ممکنات به او می‌‌باشد} بر آب می‌‌باشد تا شما را بیازماید (بداند) که کدامیک از شما [بطور اختیار] در عمل کردن بهتر هستید و اگر بگوئی که شما بعد از مرگ قطعاً برانگیخته خواهید شد حتماً کسانی که [به معاد] کفر ورزیده‌‌اند می‌‌گویند این [گفتار به عود (بازگشتن)] جز سحر (گفتار باطل) آشکاری نیست

و البتّه اگر برای مدّتی معدود (مشخّص) عذاب را [که آنها را بر زبان تو وعده دادیم] از آنها به تأخیر بیاندازیم البتّه حتماً [از روی استهزاء] می‌‌گویند چه چیزی آن را حبس می‌‌کند (باز می‌‌دارد)؟ آگاه باشید آنروز [ظهور قائم (ع) یا روز مرگ یا روز عذاب دنیا یا روز ساعت] که به آنها برسد برگرداندنی برای آنها نخواهد بود و [قبل از این زمان] آنچه که آن را استهزاء می‌‌کردند (عذاب موعود) آنها را احاطه می‌‌کند {زیرا مادّهٔ آن محیط به آنها است و صورت آن در آنها مکمون است لکن برای غشاوت (پرده داشتن) ابصارشان به آن شعور نمی‌‌ورزند}

و اگر از سوی خود رحمتی (نعمت صحت و سعه و فرزند) به انسان بچشانیم سپس آن را از او نزع (سلب) کنیم همانا البتّه او [برای عدم صحت اعتقادش به فضل ما از اعطاء آن] مأیوس می‌‌شود و [برای تعلّق قلبش به خود آن نعمت و برای غفلت او از مُنعم و انقطاع او به سبب زوال نعمت بعد از انتزاع آن حالت شکر بر نعمت برای او باقی نمی‌‌ماند و] بسیار ناسپاس است

و اگر بعد از ضرری که به او رسیده است نعمتی به او بچشانیم البتّه حتماً می‌‌گویند که بدی‌‌ها از من رفته است [برای اینکه نظرش مقصور بر صورت نعمت، غیر متجاوز به مُنعم و به غایت نعمت می‌‌باشد] که او البتّه شادمان و فخر فروش است