سورهٔ هود آیه ۸۱

[ملائکه بعد از آنکه عجز او را از دفع آنها و نهایت تضجّر (نالیدن) او به آنها را دیدند به جهت معرّفی خودشان از جهت تسکین دادن اضطراب او] گفتند: ای لوط، ما فرستادگان پروردگار تو هستیم [پس غم مدار] هرگز [به آنچه که می‌‌خواهند] به تو نخواهند رسید پس اهلت را در پاسی گذشته از شب [در تاریکی] حرکت بده و از شما احدی التفات نکند (عقب نماند) جز زن تو که آنچه که به آنها برسد به وی [نیز] می‌‌رسد همانا موعد [عذاب مقرّر] آنها صبح است، [پس به خاطر تنگی سینه‌‌اش از آنها لوط گفت: سریعتر از آن را می‌‌خواهم، پس گفتند:] آیا صبح نزدیک نیست

گفتند ای لوط ما فرستادگان پروردگار تو هستیم هرگز (به آنچه که می‌خواهند) به تو نخواهند رسید پس اهلت را در پاسی گذشته از شب حرکت بده و از شما احدی التفات (به چپ و راست نگریستن، به پشت سر نگاه کردن) نکند جز زن تو که آنچه که به آنها برسد به وی (مؤنّث) (نیز) می‌رسد همانا موعد (مقرّر) آنها صبح است، آیا صبح نزدیک نیست

فرشتگان به لوط گفتند: ما رسولان پروردگار توایم و هرگز دست آزار قوم به تو نرسد، تو اهل بیت خود را در پاسی از شب از این دیار بیرون بر و از شما هیچ کس نباید وابماند جز آن زن (کافر) تو که آن هم با قوم تو باید هلاک شود. همانا وعده عذاب صبحگاه است، آیا صبح نزدیک نیست؟!