سورهٔ اخلاص

بگو [ای پیغمبر]، خداوند یکی است

[و از همه چیز] بی‌‌نیاز است [یعنی خداوند مقصد و مقصود همه و آقا و مولائی است که همه به او توجّه نموده و او را می‌‌خواهند و می‌‌پرستند و در طلب او هستند و قصد هر موجودی به سوی او است و آقائی او در اوج کمال است و این معنی منحصر بدو است و خداوند صمد است و جز او صمدى نیست و او است پاینده که محتاج به خوردن و آشامیدن نیست و بلندی که بالاتر از او چیزی نیست و او است که به خود پایدار و از غیر خود بی‌‌نیاز است] {صمد به معانی آقا و مولی و قصد و پاینده و بلند و آنچه میان‌‌پر و بدون جوف باشد و مردی که در جنگ گرسنه و تشنه نشود است}

نزائیده [که چیزی از او جدا شده باشد خواه فرزند و مانند او و خواه چیز دیگری که مانند او نباشد زیرا به هیچ وجه مباینی هم که نقطهٔ مقابل او باشد وجود ندارد بلکه همه اشعهٔ ذات اویند] و زائیده [هم] نشده [که از چیز دیگری جدا شده باشد زیرا هیچ چیز غیر او نیست که با او مبائن بوده و او از آن چیز پیدا شده باشد بلکه همهٔ موجودات پرتو او می‌‌باشند]

و هیچ [در جهان] مثل و مانندی ندارد.