سورهٔ رعد

و کسانی که به آنچه که خداوند امر به پیوستن به آن کرده [از صلهٔ ارحام و وصلت با نبیّ وقت با بیعت عامّه، سپس با ولیّ وقت با بیعت خاصّه، سپس با مسلمین و مؤمنین به قرابت رَحِم معنوی و ولوی، سپس با خویشان خود به سبب قرابت رَحِم جسمانی و صلهٔ رَحِم با نبیّ و ولیّ و همچنین با هر دارندهٔ قرابت با اظهار محبّت و ترحّم و اقلّ آن بشاشت در وجه هنگام ملاقات و سرور و اهداء تحفه‌‌ها و قضای حاجت او است] می‌‌پیوندند و از پروردگارشان خشیت (حالت حاصله از ادراک لذّت وصال محبوب و الم فراق او یا سطوت عذاب او) دارند و از بدی حساب ترسانند

و کسانی که به طلب [باز شدن باب قلب] وجه پروردگارشان (ملکوت ولیّ امر) صبر (عدم جزع و عدم خروج به سوی مهویّات و خواسته‌‌ها) کردند و نماز را [با اقامۀ نماز قالبی و حفظ حدود آن و مواقیت آن و ادامهٔ ذکر که همان نماز صدر (سینه) است و اتّصال آن به فکر که همان نماز قلب و همان تمثّل ملکوت شیخ است] را بپا داشتند و از آنچه که به آنان روزی کرده‌‌ایم [از اموال و اعراض دنیوی، و قوا و اعراض و جاه و حشمت و از نسبت دادن افعال و صفات و انانیّات به خودشان] بطور پنهانی و آشکارا [در هر مقامی بحسب همان مقام] انفاق کردند و سیّئه {در حقیقت همان دشمنی علی (ع) و هر فعل و خُلق و حالی که متّصل به جهت آن و طریق آن است} را با حسنه (ولایت) دفع می‌‌کنند آنان عاقبت [خوش] خانه را دارند

جنّت‌‌های عدن (اقامت) هست که در آنها داخل می‌‌شوند و کسانی از پدرانشان و ازواجشان و فرزندانشان که [با تبعیّت از آنان] صالح هستند و ملائکه از هر دری [از ابواب قصرهایشان در جنان] بر آنان وارد می‌‌شوند

[در حالی که می‌‌گویند:] سلام بر شما به آنچه که صبر کردید و [غرفه‌‌های مؤمنین و قصرهای آنان] چه خوب خانهٔ عاقبتی است

و کسانی که عهد خداوند را بعد از پیمان بستن نقض می‌‌کنند [یعنی عهد نبوّت را بعد از میثاق آن و تأکّد آن به عهد ولایت] و آنچه را که خداوند امر به پیوستن به آن کرده را قطع می‌‌کنند [و اصل قطع کردن با نقض عهد حاصل می‌‌شود] و در زمین فساد می‌‌کنند آنان لعن (دوری) خداوند را دارند و خانهٔ بدی دارند

خداوند برای کسی که می‌‌خواهد روزی [نباتی و حیوانی و انسانی] را بسط می‌‌دهد و تنگ می‌‌کند و به حیات دنیا شادمان شدند و حیات دنیا در برابر (جنب) [حیات] آخرت جز تمتّعی (بهره‌‌مندی اندکی) نیست

و کسانی که کفر ورزیده‌‌اند می‌‌گویند: چرا نشانه‌‌ای از پروردگارش بر او نازل نشده [گویی که آنها چیزی از آیات از او را ندیده‌‌اند] بگو همانا خداوند کسی را که بخواهد [با کور قرار دادن او از نظر کردن در عواقب و در دعوت دعوت کننده و در آیات خود] گمراه می‌‌کند و کسی را که انابه کند [و از جهنّام (اعماق) طبع بازگردد و از زندان نفس فرار کند] به سوی او هدایت می‌‌کند

کسانی که [با بیعت خاصّهٔ ولویّه] ایمان آورده‌‌اند [و از کسی که بواسطهٔ او ایمان آورده‌‌اند ذکرى اخذ کرده‌‌اند و قلوب آنها با صورت آن ذکر یا با حقیقت آن که همان ملکوت شیخ است اطمینان می‌‌یابد] و با ذکر خداوند قلوبشان اطمینان می‌‌یابد، آگاه باشید که فقط با ذکر خداوند قلوب آرام می‌‌گیرد

کسانی که ایمان آورده‌‌اند و اعمال صالح کردند [تا به ذکر حقیقی منتهی شدند و به آن اطمینان پیدا کردند] خوشا بر آنها و سرانجام نیکی که دارند

این‌‌چنین تو را در امّتی فرستادیم که قبل از آن امّت‌‌هایی درگذشته‌‌اند [تا امّت‌‌های پیشین برای آنها عبرت باشند] تا آنچه [از قرآن و احکام و قصص گذشتگان بلکه اصل آن ولایت علیّ (ع)] که به تو وحی کرده‌‌ایم را بر آنها برخوانی و [لکن] آنها به رحمان کفر می‌‌ورزند بگو او پروردگار من [و پروردگار هر چیزی] است، خدایی جز او نیست [در جملهٔ امور خود] بر او توکّل کرده‌‌ام و نظرم [در مبدئم و معادم و معاشم] تنها به او است [و به غیر او نظر نمی‌‌کنم]