سورهٔ رعد

و اگرچه همانا قرآنی (قرائت کردنی) که کوه‌‌ها با آن سیر داده شود یا با آن زمین تکّه شود یا با آن با مردگان صحبت شود [همین قرآن می‌‌باشد]، بلکه امر جمیعاً برای خداوند است آیا پس کسانی که ایمان آورده‌‌اند [از ایمان آوردن مشرکان] مأیوس نشده‌‌اند که اگر خداوند بخواهد البتّه مردم را جمیعاً هدایت می‌‌کند و پیوسته به کسانی که کفر ورزیده‌‌اند به آنها آنچه را که [در کفرشان] صُنع می‌‌کنند گرفتاری [یعنی ناگواری که آنها را از بلایا می‌‌کوباند] اصابت می‌‌دهد یا نزدیک خانه‌‌هایشان [در امثال آنها] فرود می‌‌آید [و آنها را می‌‌هراساند و اثر آن به آنها می‌‌رسد] تا آنکه وعدهٔ خداوند [به عذاب در دنیا از قتل و اسارت و غارت یا وعدهٔ خداوند به قبض ارواح آنان] برسد که خداوند خلاف وعده نمی‌‌کند

و همانا رسولانی قبل از تو استهزاء شده‌‌اند و به کسانی که کفر ورزیده بودند مهلت دادم سپس آنها را گرفتم پس عقوبت من چگونه بود؟

آیا پس کسی که او قائم بر هر نفسی [مراقب بر آن و به عنوان حافظ اعمال آن بر آن] است به آنچه که کسب می‌‌کند [مانند کسی است که این‌‌چنین نیست]؟ و برای خداوند شرکائی قرار دادند بگو آنها را نام ببرید [آنها را توصیف کنید تا معلوم شود که آیا آنچه که به آن مستحّق عبادت بشوند را دارند؟]، آیا شما او را به آنچه که نمی‌‌داند در زمین هست آگاه می‌‌کنید [بلکه آیا او را به شرکائى که در زمین آنها را نمی‌‌شناسد خبر می‌‌دهید]!؟ یا با ظاهر کردن گفتاری [یعنی آیا او را به امر مخفی که آن را نمی‌‌داند یا به امری جلیّ (آشکار) که هر احدی آن را می‌‌داند خبر می‌‌دهید]؟! بلکه برای کسانی که کفر ورزیده‌‌اند مکر آنها زینت داده شده [یعنی مکر رؤسایشان که برای آنها عبادت شرکاء را وضع کرده‌‌اند و با تمویهات (اموری را خلاف آنچه که هست نمایاندن) خود برای آنها اظهار نموده‌‌اند که شرکاء بر ضرر یا نفع قدرت دارند] و از [این] راه [حقّ] باز داشته شده‌‌اند و کسی را که خداوند گمراه کند پس هادیی برای او نیست {برای اینکه هر هادى هدایتش جز هدایت خداوند نمی‌‌باشد}

آنها در زندگانی دنیا [با انواع بلایا] عذابی دارند و البتّه عذاب آخرت شاقّ‌‌تر است و [در دنیا و نه در آخرت] در برابر خداوند نگهدارنده‌‌ای ندارند

مَثَل جنّتی که به متّقین وعده داده شده [اینگونه است] که از زیر آن نهرها جاری می‌‌شود خوردنی‌‌هایش و سایهٔ آن دائمی است [نه مانند جنان (باغ‌‌ها) دنیا از حیث اینکه خوردنی و سایهٔ آن در تابستان و زمستان منقطع است] این عاقبت [نیک] کسانی است که تقوا پیشه کرده‌‌اند و عاقبت کافران آتش است

و کسانی که به آنها کتاب [نبوّت و احکام آن با توبه بر دست تو و قبول احکام از تو] داده‌‌ایم به آنچه که به تو [از صورت این کتاب و همان قرآن، خصوصاً آنچه که از ولایت علی (ع) در آن] نازل شده شادمانند و از احزاب [یعنی فرقه‌‌های متفرّق که به تو ایمان آورده‌‌اند یا ایمان نیاورده‌‌اند] کسانی هستند که بعضی از آن [آنچه که به تو نازل شده است و آنچه که موافق با اهواء آنها و اغراض آنان نیست خصوصاً ولایت علی (ع)] را انکار می‌‌کنند بگو جز این نیست که امر شده‌‌ام که خداوند را بندگی کنم (از او اطاعت کنم) و [چیزی را در طاعت] به او شرک نورزم [پس چگونه بر من صحیح می‌‌شود که در آنچه که به من نازل شده، از اهواء شما اطاعت کنم و بعضی از آن را که موافق با اهواء شما نمی‌‌شود ترک کنم]، به سوی او دعوت می‌‌کنم [نه به غیر او، و به اهواء شما نظر نمی‌‌کنم، چه موافق باشد یا مخالف] و محلّ بازگشتم به او است [و جز به او نظر نمی‌‌کنم، نه به اهواء شما]

و این‌‌چنین [مذکور از عبادت خداوند و عدم اشراک و دعوت و رجوع به او] آن را به عنوان حکمتی [صادر از حکمت بالغه‌‌ای که حقیقتی در عالم عقول دارد] عربی نازل کرده‌‌ایم و البتّه اگر [در مخفی کردن آنچه که آن را ناخوش می‌‌دارند و خصوصاً ولایت علی (ع)] از هواء‌‌های آنها تبعیّت کنی بعد از آنکه [بهره‌‌ای] از علم [به حقّ بودن او و مأموریتت که آن را اظهار کنی] به تو آمده در برابر خداوند ولیی برای تو [که متولّى تربیت تو شود] و نه نگهدارنده‌‌ای [تا تو را در سختی‌‌هایت یاری کند] نیست

و همانا رسولانی قبل از تو فرستاده‌‌ایم [و تو بِدع (جدیداً پدیدار شده) از فرستادگان نیستی] و برای آنها ازواج و ذرّیّه‌‌ای قرار دادیم [پس شایسته نیست که تو را بر تزویج و ذرّیّه عیب کنند] و برای رسولی [از کسانی که گذشته‌‌اند] نبوده که آیتی جز به اذن خداوند بیاورد [تا آنکه تو را بر عدم اجابت اقتراحشان (درخواستشان) عیب کنند یا تو بر عدم اتیان آیهٔ مقترحه (درخواست شده) محزون شوی] هر اجلی (وقت معیّنی) نوشته‌‌ای (مکتوبه‌‌ای) دارد [یعنی برای هر وقتی حکم مکتوبى هست و برای تو آوردن آیۀ مقترحه در غیر وقت آن ممکن نمی‌‌شود]

خداوند آنچه را که بخواهد محو می‌‌کند و تثبیت می‌‌کند [پس دعاء و صدقات و صلهٔ ارحام را ترک نکنید] و اُمّ الکتاب نزد او است [که در آن هر چیزی بدون تغییر هست حتّی محو مثبت و اثبات آنچه که نبوده است]

و اگر بعضی از آنچه را که به آنها وعده می‌‌دهیم به تو نشان دهیم یا تو را بمیرانیم [پس بأسی (دشواری) بر تو نیست و بر آن اندوه مخور] و جز این نیست که تنها رساندن بر [عهدهٔ] تو است [و همانا رسانده‌‌ای] و حساب بر [عهدهٔ] ما است [و لامحاله حساب می‌‌کنیم]