سورهٔ رعد

«المر» این آیات کتاب است و آنچه [از قرآن یا احکام یا قصص یا ولایت] که از پروردگارت به تو نازل شده حقّ است و لکن اکثر مردم ایمان نمی‌‌آورند

خداوند کسی است که آسمان‌‌ها را بدون ستونی که آن را ببینید بر افراشت سپس بر عرش ایستاد و خورشید و ماه را مسخّر کرد که هر کدام برای مدّت معینی (معیّن شده) جاری می‌‌شود، امر [معلوم] را تدبیر می‌‌کند {و آن فعل او است که همان اضافهٔ اشراقیّهٔ او مسمّی به مشیّت و ولایت مطلقه و حقیقت محمّدیّه (ص) است، و معنی تدبیر او انزال او از مقام عالی خود و تعلیق او به هر آنچه است که به آن تعلّق دارد بنابر وفق تدبیر کامل و حکمت بالغه و معنی می‌‌دهد که امر را با تدبیر به اراضی قوابل نازل می‌‌کند، و چون آیات در مقام امر به نحو اجمال هستند و وحدت به وجود واحد جمعی موجود است و بعد از تنزیل به مقام کثرت به وجودات متکثّر مفصّل موجود می‌‌گردد} آیات [تکوینی آفاقی و انفسی و تدوینی قرآنی] را تفصیل می‌‌دهد راجیاً به اینکه شما [با تدبیر امر بنابر آنچه که حکمت آن را اقتضاء می‌‌کند بدون نقص و فتور در آن و با تفصیل آیات دالّ بر کمال قدرت صانع آنها و تکثیر آنها بدانید که آنها صانع علیم حکیم قدیری دارند که به او باز می‌‌گردید و بعد از آن علم] به لقاء (ملاقات) پروردگارتان یقین کنید [و عمل شما بر آنچه که او را راضی می‌‌کند باشد نه بر آنچه که او را به سخط می‌‌آورد]

و او کسی است که زمین را گستراند (بسط داد) [برای تسهیل تولید نبات و حیوان در آن و زندگی آنها بر کاملترین وجه] و در آن کوه‌‌هایی [ثابت برای تسهیل اخراج آب از زیر آنها و جاری شدن آن بر وجه زمین تا زروع (کاشته شده‌‌ها) و درختان آب بنوشند] و نهرهایی را قرار داد و از همهٔ ثمره‌‌ها دو زوج (جنس، نوع) دوتایی در آن قرار داد، روز را با شب می‌‌پوشاند (آن را مستور می‌‌کند و به آن محیط می‌‌شود) همانا در آن [مذکور] برای گروهی که تفکّر می‌‌کنند البتّه نشانه‌‌هایی [عدیده] هست

و در زمین قطعه‌‌هایی (تفکیک شده) مجاور هم [به هم چسبیده مختلف در اثر و زرع هستند] و باغ‌‌هایی از درختان انگور و کشتزارها و نخل‌‌های یک پایه (از اصل واحد) و غیر هم پایه هستند که با آب واحدی آب داده می‌‌شوند و بعضی از آنها را [در میوه‌‌ها و دانه‌‌ها از حیث مقدار و شکل و رنگ و طعم] در خوردن بر بعضی دیگر برتری (تمایز) دادیم همانا در اینها برای گروهی که تعقّل می‌‌کنند البتّه نشانه‌‌هایی هست [دالّ بر علم او و قدرت او و کمال حکمت او و بر اینکه انسان‌‌ها و اگرچه از اصل واحدی هستند حتماً در آثار و اعمال و اخلاق مختلف می‌‌شوند]

و اگر [ای محمّد (ص) از انکار آنها معاد را با ظهور دلائل آن] تعجّب کنی پس [تعجّب کردن آنان از اعادت و] قول آنان که آیا وقتی که خاک می‌‌باشیم آیا ما واقعاً در خلقت جدیدی هستیم؟ عجیب است، آنان کسانی هستند که به پروردگارشان [و قدرت او و سعهٔ او و نعمت بالغهٔ (رسا) او در حقّ انسان، و توسعهٔ او و بسط او بحسب مراتب عالم] کفر ورزیده‌‌اند و آنان زنجیرهایی [ناشی شده از طبع و نفس حیوانی] در گردن‌‌هایشان است [که قدرت ندارند بر اینکه سرهایشان را بالا ببرند و مقامات انسان را مشاهده کنند تا بدانند که فساد بدن، او را فانی نمی‌‌کند بلکه او را تقویت می‌‌نماید] و آنان یاران آتشند آنها در آن ماندگارند

و از تو قبل [به جای] نیکی تعجیل در بدی [عذاب و عقوبت] را طلب می‌‌کنند و (حال آنکه) عقوبت‌‌ها قبل از آنها [که در اشتهار امثال گشته‌‌اند] گذشته است [و برای بی‌‌خردیشان و جهلشان از آن عبرت نمی‌‌گیرند] و همانا پروردگارت برای مردم بر ظلمشان البتّه دارای آمرزش است [لذا استعجال آنها به عذاب را اجابت نمی‌‌کند] و همانا پروردگار تو [وقتی که بندگانش را مؤاخذه می‌‌کند] البتّه در مجازات کردن شدید (سخت) است

و کسانی که کفر ورزیده‌‌اند می‌‌گویند چرا نشانه‌‌ای از پروردگارش بر او نازل نشده؟ جز این نیست که تو [با شأن رسالت نه با شأن ولایت] انذار کننده (بیم دهنده) هستی [پس باکی بر تو نیست، ایمان بیاورند یا ایمان نیاورند، قبول کنند یا قبول نکنند] و برای هر قومی [در زمان تو و بعد از تو] هدایت کننده‌‌ای هست

خداوند می‌‌داند آنچه را که هر مؤنّثی [از هر نوع از حیوان] حمل می‌‌کند و آنچه را که رحم‌‌ها کم می‌‌کنند [به نقصان عدد ایّام از نه ماه و به عدم حمل، و چه در عدد ایّام باشد یا در خلقت، یا در نقص رحم با عدم حمل یا در اسقاط جنین قبل از تمام شدن] و آنچه را که می‌‌افزایند [بر نه ماه یا مطلق زیادت در خلقت یا در عدد ایّام یا در عدد محمول به اینکه دو یا سه باشد] و هر چیزی نزد او به مقدار است [نه از آن تجاوز می‌‌کند و نه از آن کم می‌‌شود]

دانای غیب (آنچه که از مدارک بشری غایب است) و شهادت (آنچه که مدارک آن را مشاهده می‌‌کند)، بزرگ است [که وصف نمی‌‌شود] و والا (به عظمت خود بر هر چیزی)

[در علم او] یکسان است از شما کسی که گفتار را سرّ (راز پنهان) کند و کسی که آن را آشکار سازد و کسی که او مخفی کننده در شب است و رهرو (بارز) در روز، برای او (یعنی برای خداوند یا برای کسی که گفتار را پنهان می‌‌کند و کسی که آن را آشکار می‌‌کند)

از بین دستانش (جلو) و از خلف (پشت سر) او تعقیب کنندگانی هستند [ملائکه‌‌ای که بعضی از آنها بعضی را تعقیب می‌‌کنند] که [با حفظ کردنی ناشی از یا به خاطر] امر خداوند او را حفظ می‌‌کنند همانا خداوند آنچه [از نعمت‌‌ها] که در قومی هست را تغییر نمی‌‌دهد تا آنچه [از حُسن حال و طاعت و برّ (نیکی) و صلهٔ ارحام] که در خودشان هست را تغییر دهند و اگر خداوند برای قومی بدیی بخواهد پس بازگرداندنی برای آن نیست و آنها غیر از او متولّیی ندارند [یعنی نه ناصری سوای او هست و نه متولّیى غیر او بر امور مردم هست]

او کسی است که برق را به خوف و به طمع [به ترسان‌‌ها و طمعکاران] به شما نشان می‌‌دهد و ابرهای سنگین [از آب] را ایجاد می‌‌کند

و رعد به حمد (ستایش) او و ملائکه از ترس [و اجلال] او تسبیح می‌‌کنند و صاعقه‌‌ها را می‌‌فرستد و آن را به کسی که بخواهد اصابت می‌‌دهد [و او را هلاک می‌‌کند] و (در حالی که) آنان [برای غایت جهلشان و عنادشان و عدم تدبّرشان در تسخّرشان تحت این تسخیر کننده‌‌ها] دربارهٔ خداوند [و مبدئیّت او و مرجعیّت او و تفرّد (یگانگی) او در آلهت و استحقاق عبادت و سایر صفات او] مجادله می‌‌کنند و (حال آنکه) او شدید مؤاخذه کننده است

دعوت حقّ برای او است و کسانی که غیر از او را می‌‌خوانند [یا دعوت کنندگانی که خلق را به اتّباع از خود بدون اذن خداوند دعوت می‌‌کنند یا در حالی که آنها غیر از خداوند هستند یا مدعوّینی که خلق را بدون اذن خداوند یا به غیر از خداوند دعوت می‌‌کنند، آنها] چیزی را برای آنان استجابت نمی‌‌کنند مگر مانند باز کنندهٔ دو کف [دست] خود به آب است [یعنی مگر مانند اجابت آب بر کسی است که کف دستش را باز کرده] تا [آب] به دهانش برسد و (حال آنکه) او رسانندهٔ آن [آب به دهانش] نیست و دعای کافران [برای خداوند] جز در گمراهی نیست [برای اینکه کافر دعایش بر خداوند دعاء بر شیطان است از حیثی که شعور نمی‌‌ورزد یا دعاء (دعوت) کافران خلق را به سوی خودشان یا به سوی خداوند یا به سوی غیر آن دو نیست، یا دعاء (دعوت) خلق کافران را جز در گمراهی در ضیاع (ضایع شدن) و عدم ترتّب اثر نیست]

و کسانی که در آسمان‌‌ها و [کسانی که در] زمین هستند به میل و به اکراه و سایه‌‌هایشان در بامدادان و شامگاهان به خداوند سجده می‌‌کنند

بگو: پروردگار آسمان‌‌ها و زمین کیست، بگو: الله، بگو: آیا پس [بعد از اعتراف به ربوبیّت او به آن دو] اولیائی را غیر از او گرفته‌‌اید که نفعی و نه ضرری را بر خودشان مالک نمی‌‌شوند [چگونه به غیر خود از امثال آنها را مالک می‌‌شوند چه رسد به تربیت آسمان‌‌ها و زمین خاکی که به آن دو نمی‌‌رسند و به آن دو و نه به علم آن دو احاطه نمی‌‌یابند] بگو آیا نابینا [که طریق ضرّش و نه نفعش را نمی‌‌بیند] و بصیر [که غیر خود را می‌‌بیند و به ضرّ او و نفعش احاطه دارد و طوری که می‌‌خواهد در آن تصرّف می‌‌کند، یا آیا نابینایی مانند مشرک که بین کسی که نه ضرر می‌‌رساند و نه نفع می‌‌رساند و کسی که ضرر می‌‌رساند و نفع می‌‌رساند فرق نمی‌‌گذارد و بصیرى مانند مؤمن که آن را می‌‌بیند و فرق می‌‌گذارد] مساوی می‌‌شود؟ یا آیا ظلمات (تاریکی‌‌ها) [مانند کفر] و نور [مانند ایمان] مساوی می‌‌شوند؟ یا برای خداوند شریکانی قرار داده‌‌اند که مانند خلق کردن او خلق کرده‌‌اند؟ پس خلق کردن (آفرینش) بر آنها مشتبه شده، بگو الله خالق هر چیزی است [و آنها مخلوق هستند چه رسد به خالق بودنشان] و او واحد است [که چیزی در وجود با او باقی نمی‌‌ماند] و قهّار (بسیار چیره) است [که هر چیز فانی (فنا شونده) تحت وجود او مضمحل است و انانیّتی ندارد]

از آسمان آب را فرو فرستاد و در مجاریی به اندازهٔ آنها جاری شدند و سیل، کف بالا آمده [بر سیل] را حمل کرد و از آنچه (فلزاتی) که به طلب زیور آن را در آتش می‌‌گدازند یا کالایی [یعنی آنچه که از آن تمتّع می‌‌یابند مانند اوانی (ظروف) و آلات صنایع و غیر آنها] را، خداوند این‌‌چنین حقّ و باطل را با کفی مثل آن (کف آب) [مَثَل] می‌‌زند پس امّا کف که کنار می‌‌رود (افکنده می‌‌شود، سیل آن را بیرون می‌‌افکند) و امّا آنچه که به مردم نفع می‌‌رساند پس [برای انتفاع اهل آن] در زمین مکث می‌‌کند (می‌‌ماند) مَثل‌‌ها را خداوند این‌‌چنین می‌‌زند {یعنی مَثل ظهور حقّ و اختلاط آن با باطل مثل نزول آب و اختلاط آن با کف است}

برای کسانی که به نیکی بر پروردگارشان استجابت کرده‌‌اند {یعنی مَثَل‌‌ها را برای حال آنان و اینان می‌‌زند، یعنی حال آن دو مانند حال آب و کف است، یا مَثَل‌‌ها را می‌‌زند برای بشارت اینان و انذار آنان، یا مَثَل‌‌ها را می‌‌زند برای کسانی که استجابت کرده‌‌اند} و کسانی که بر او استجابت نکرده‌‌اند البتّه اگر آنچه که در زمین دارند را جمیعاً و مثل آن را با آن به او فدیه دهند آنان حساب بدی دارند و مأوای آنان جهنّم است و چه بد جایگاهی (مستقرّی) است

آیا پس کسی که می‌‌داند آنچه که از پروردگارت به تو نازل شده [یعنی تمام قرآن، یا جملهٔ احکام رسالت، یا به ویژه ولایت] حقّ است مانند کسی است که او [از علم آن] کور است؟ جز این نیست که خردمندان [عدم تشابه آن دو را] یادآوری می‌‌کنند [نه اصحاب خیال و ارباب الف و عادات]

کسانی که به عهد خداوند وفا می‌‌کنند و میثاق (پیمان‌‌) [ولایت را که با وفاء کردن به عهد نبوّت برای آنان حاصل می‌‌شود] را نقض نمی‌‌کنند

و کسانی که به آنچه که خداوند امر به پیوستن به آن کرده [از صلهٔ ارحام و وصلت با نبیّ وقت با بیعت عامّه، سپس با ولیّ وقت با بیعت خاصّه، سپس با مسلمین و مؤمنین به قرابت رَحِم معنوی و ولوی، سپس با خویشان خود به سبب قرابت رَحِم جسمانی و صلهٔ رَحِم با نبیّ و ولیّ و همچنین با هر دارندهٔ قرابت با اظهار محبّت و ترحّم و اقلّ آن بشاشت در وجه هنگام ملاقات و سرور و اهداء تحفه‌‌ها و قضای حاجت او است] می‌‌پیوندند و از پروردگارشان خشیت (حالت حاصله از ادراک لذّت وصال محبوب و الم فراق او یا سطوت عذاب او) دارند و از بدی حساب ترسانند

و کسانی که به طلب [باز شدن باب قلب] وجه پروردگارشان (ملکوت ولیّ امر) صبر (عدم جزع و عدم خروج به سوی مهویّات و خواسته‌‌ها) کردند و نماز را [با اقامۀ نماز قالبی و حفظ حدود آن و مواقیت آن و ادامهٔ ذکر که همان نماز صدر (سینه) است و اتّصال آن به فکر که همان نماز قلب و همان تمثّل ملکوت شیخ است] را بپا داشتند و از آنچه که به آنان روزی کرده‌‌ایم [از اموال و اعراض دنیوی، و قوا و اعراض و جاه و حشمت و از نسبت دادن افعال و صفات و انانیّات به خودشان] بطور پنهانی و آشکارا [در هر مقامی بحسب همان مقام] انفاق کردند و سیّئه {در حقیقت همان دشمنی علی (ع) و هر فعل و خُلق و حالی که متّصل به جهت آن و طریق آن است} را با حسنه (ولایت) دفع می‌‌کنند آنان عاقبت [خوش] خانه را دارند

جنّت‌‌های عدن (اقامت) هست که در آنها داخل می‌‌شوند و کسانی از پدرانشان و ازواجشان و فرزندانشان که [با تبعیّت از آنان] صالح هستند و ملائکه از هر دری [از ابواب قصرهایشان در جنان] بر آنان وارد می‌‌شوند

[در حالی که می‌‌گویند:] سلام بر شما به آنچه که صبر کردید و [غرفه‌‌های مؤمنین و قصرهای آنان] چه خوب خانهٔ عاقبتی است

و کسانی که عهد خداوند را بعد از پیمان بستن نقض می‌‌کنند [یعنی عهد نبوّت را بعد از میثاق آن و تأکّد آن به عهد ولایت] و آنچه را که خداوند امر به پیوستن به آن کرده را قطع می‌‌کنند [و اصل قطع کردن با نقض عهد حاصل می‌‌شود] و در زمین فساد می‌‌کنند آنان لعن (دوری) خداوند را دارند و خانهٔ بدی دارند

خداوند برای کسی که می‌‌خواهد روزی [نباتی و حیوانی و انسانی] را بسط می‌‌دهد و تنگ می‌‌کند و به حیات دنیا شادمان شدند و حیات دنیا در برابر (جنب) [حیات] آخرت جز تمتّعی (بهره‌‌مندی اندکی) نیست

و کسانی که کفر ورزیده‌‌اند می‌‌گویند: چرا نشانه‌‌ای از پروردگارش بر او نازل نشده [گویی که آنها چیزی از آیات از او را ندیده‌‌اند] بگو همانا خداوند کسی را که بخواهد [با کور قرار دادن او از نظر کردن در عواقب و در دعوت دعوت کننده و در آیات خود] گمراه می‌‌کند و کسی را که انابه کند [و از جهنّام (اعماق) طبع بازگردد و از زندان نفس فرار کند] به سوی او هدایت می‌‌کند

کسانی که [با بیعت خاصّهٔ ولویّه] ایمان آورده‌‌اند [و از کسی که بواسطهٔ او ایمان آورده‌‌اند ذکرى اخذ کرده‌‌اند و قلوب آنها با صورت آن ذکر یا با حقیقت آن که همان ملکوت شیخ است اطمینان می‌‌یابد] و با ذکر خداوند قلوبشان اطمینان می‌‌یابد، آگاه باشید که فقط با ذکر خداوند قلوب آرام می‌‌گیرد

کسانی که ایمان آورده‌‌اند و اعمال صالح کردند [تا به ذکر حقیقی منتهی شدند و به آن اطمینان پیدا کردند] خوشا بر آنها و سرانجام نیکی که دارند

این‌‌چنین تو را در امّتی فرستادیم که قبل از آن امّت‌‌هایی درگذشته‌‌اند [تا امّت‌‌های پیشین برای آنها عبرت باشند] تا آنچه [از قرآن و احکام و قصص گذشتگان بلکه اصل آن ولایت علیّ (ع)] که به تو وحی کرده‌‌ایم را بر آنها برخوانی و [لکن] آنها به رحمان کفر می‌‌ورزند بگو او پروردگار من [و پروردگار هر چیزی] است، خدایی جز او نیست [در جملهٔ امور خود] بر او توکّل کرده‌‌ام و نظرم [در مبدئم و معادم و معاشم] تنها به او است [و به غیر او نظر نمی‌‌کنم]

و اگرچه همانا قرآنی (قرائت کردنی) که کوه‌‌ها با آن سیر داده شود یا با آن زمین تکّه شود یا با آن با مردگان صحبت شود [همین قرآن می‌‌باشد]، بلکه امر جمیعاً برای خداوند است آیا پس کسانی که ایمان آورده‌‌اند [از ایمان آوردن مشرکان] مأیوس نشده‌‌اند که اگر خداوند بخواهد البتّه مردم را جمیعاً هدایت می‌‌کند و پیوسته به کسانی که کفر ورزیده‌‌اند به آنها آنچه را که [در کفرشان] صُنع می‌‌کنند گرفتاری [یعنی ناگواری که آنها را از بلایا می‌‌کوباند] اصابت می‌‌دهد یا نزدیک خانه‌‌هایشان [در امثال آنها] فرود می‌‌آید [و آنها را می‌‌هراساند و اثر آن به آنها می‌‌رسد] تا آنکه وعدهٔ خداوند [به عذاب در دنیا از قتل و اسارت و غارت یا وعدهٔ خداوند به قبض ارواح آنان] برسد که خداوند خلاف وعده نمی‌‌کند

و همانا رسولانی قبل از تو استهزاء شده‌‌اند و به کسانی که کفر ورزیده بودند مهلت دادم سپس آنها را گرفتم پس عقوبت من چگونه بود؟

آیا پس کسی که او قائم بر هر نفسی [مراقب بر آن و به عنوان حافظ اعمال آن بر آن] است به آنچه که کسب می‌‌کند [مانند کسی است که این‌‌چنین نیست]؟ و برای خداوند شرکائی قرار دادند بگو آنها را نام ببرید [آنها را توصیف کنید تا معلوم شود که آیا آنچه که به آن مستحّق عبادت بشوند را دارند؟]، آیا شما او را به آنچه که نمی‌‌داند در زمین هست آگاه می‌‌کنید [بلکه آیا او را به شرکائى که در زمین آنها را نمی‌‌شناسد خبر می‌‌دهید]!؟ یا با ظاهر کردن گفتاری [یعنی آیا او را به امر مخفی که آن را نمی‌‌داند یا به امری جلیّ (آشکار) که هر احدی آن را می‌‌داند خبر می‌‌دهید]؟! بلکه برای کسانی که کفر ورزیده‌‌اند مکر آنها زینت داده شده [یعنی مکر رؤسایشان که برای آنها عبادت شرکاء را وضع کرده‌‌اند و با تمویهات (اموری را خلاف آنچه که هست نمایاندن) خود برای آنها اظهار نموده‌‌اند که شرکاء بر ضرر یا نفع قدرت دارند] و از [این] راه [حقّ] باز داشته شده‌‌اند و کسی را که خداوند گمراه کند پس هادیی برای او نیست {برای اینکه هر هادى هدایتش جز هدایت خداوند نمی‌‌باشد}

آنها در زندگانی دنیا [با انواع بلایا] عذابی دارند و البتّه عذاب آخرت شاقّ‌‌تر است و [در دنیا و نه در آخرت] در برابر خداوند نگهدارنده‌‌ای ندارند

مَثَل جنّتی که به متّقین وعده داده شده [اینگونه است] که از زیر آن نهرها جاری می‌‌شود خوردنی‌‌هایش و سایهٔ آن دائمی است [نه مانند جنان (باغ‌‌ها) دنیا از حیث اینکه خوردنی و سایهٔ آن در تابستان و زمستان منقطع است] این عاقبت [نیک] کسانی است که تقوا پیشه کرده‌‌اند و عاقبت کافران آتش است

و کسانی که به آنها کتاب [نبوّت و احکام آن با توبه بر دست تو و قبول احکام از تو] داده‌‌ایم به آنچه که به تو [از صورت این کتاب و همان قرآن، خصوصاً آنچه که از ولایت علی (ع) در آن] نازل شده شادمانند و از احزاب [یعنی فرقه‌‌های متفرّق که به تو ایمان آورده‌‌اند یا ایمان نیاورده‌‌اند] کسانی هستند که بعضی از آن [آنچه که به تو نازل شده است و آنچه که موافق با اهواء آنها و اغراض آنان نیست خصوصاً ولایت علی (ع)] را انکار می‌‌کنند بگو جز این نیست که امر شده‌‌ام که خداوند را بندگی کنم (از او اطاعت کنم) و [چیزی را در طاعت] به او شرک نورزم [پس چگونه بر من صحیح می‌‌شود که در آنچه که به من نازل شده، از اهواء شما اطاعت کنم و بعضی از آن را که موافق با اهواء شما نمی‌‌شود ترک کنم]، به سوی او دعوت می‌‌کنم [نه به غیر او، و به اهواء شما نظر نمی‌‌کنم، چه موافق باشد یا مخالف] و محلّ بازگشتم به او است [و جز به او نظر نمی‌‌کنم، نه به اهواء شما]

و این‌‌چنین [مذکور از عبادت خداوند و عدم اشراک و دعوت و رجوع به او] آن را به عنوان حکمتی [صادر از حکمت بالغه‌‌ای که حقیقتی در عالم عقول دارد] عربی نازل کرده‌‌ایم و البتّه اگر [در مخفی کردن آنچه که آن را ناخوش می‌‌دارند و خصوصاً ولایت علی (ع)] از هواء‌‌های آنها تبعیّت کنی بعد از آنکه [بهره‌‌ای] از علم [به حقّ بودن او و مأموریتت که آن را اظهار کنی] به تو آمده در برابر خداوند ولیی برای تو [که متولّى تربیت تو شود] و نه نگهدارنده‌‌ای [تا تو را در سختی‌‌هایت یاری کند] نیست

و همانا رسولانی قبل از تو فرستاده‌‌ایم [و تو بِدع (جدیداً پدیدار شده) از فرستادگان نیستی] و برای آنها ازواج و ذرّیّه‌‌ای قرار دادیم [پس شایسته نیست که تو را بر تزویج و ذرّیّه عیب کنند] و برای رسولی [از کسانی که گذشته‌‌اند] نبوده که آیتی جز به اذن خداوند بیاورد [تا آنکه تو را بر عدم اجابت اقتراحشان (درخواستشان) عیب کنند یا تو بر عدم اتیان آیهٔ مقترحه (درخواست شده) محزون شوی] هر اجلی (وقت معیّنی) نوشته‌‌ای (مکتوبه‌‌ای) دارد [یعنی برای هر وقتی حکم مکتوبى هست و برای تو آوردن آیۀ مقترحه در غیر وقت آن ممکن نمی‌‌شود]

خداوند آنچه را که بخواهد محو می‌‌کند و تثبیت می‌‌کند [پس دعاء و صدقات و صلهٔ ارحام را ترک نکنید] و اُمّ الکتاب نزد او است [که در آن هر چیزی بدون تغییر هست حتّی محو مثبت و اثبات آنچه که نبوده است]

و اگر بعضی از آنچه را که به آنها وعده می‌‌دهیم به تو نشان دهیم یا تو را بمیرانیم [پس بأسی (دشواری) بر تو نیست و بر آن اندوه مخور] و جز این نیست که تنها رساندن بر [عهدهٔ] تو است [و همانا رسانده‌‌ای] و حساب بر [عهدهٔ] ما است [و لامحاله حساب می‌‌کنیم]

آیا ندیده‌‌اند که ما پیوسته بر آنیم که از زمین از اطراف آن، از آن بکاهیم و خداوند است که حکم می‌‌کند، حکم او ردّ کننده‌‌ای [و نه دفع کننده‌‌ای] ندارد و او سریع حساب کننده است

و قطعاً کسانی که قبل از آنها بوده‌‌اند [به پیامبرانشان (ع) و کسانی که با آنها ایمان آورده بودند] مکر کردند [چنانکه قوم تو مکر می‌‌کنند پس نباید به مکر آنها سست شوند] و مکرها جمیعاً برای خداوند است [از حیث اینکه او بر جمیع اسباب آن و بر انفاذ (نفوذ بخشیدن) آن بحسب مشیّتش قادر است] آنچه که هر نفسی کسب می‌‌کند را می‌‌داند و بزودی کافران خواهند دانست که چه کسی (مکر کننده یا مخلص) خانهٔ عاقبت [خوش] را دارد

و کسانی که کفر ورزیده‌‌اند می‌‌گویند رسول نیستی بگو بین من و شما شهادت خداوند و کسی که علم کتاب نزد او است کفایت می‌‌کند.