سورهٔ نحل آیه ۱۱۲

و خداوند [برای تنبیه (بیدار کردن) منعمان کافر به نعمت‌‌های خداوند] مثلی زده [حالت] قریه‌‌ای (روستایی، شهری) را که [از همهٔ آنچه که ترساننده است از حملهٔ دشمنان و تنگی معیشت و آلام ابدان و غُموم (غم‌‌ها) نفوس] امن و مطمئن (آرام) بود و رزقش به فراخی (فراوانی) از هر جایی [که در آنجا یافت می‌‌شد و آن قریه به آن احتیاج داشت] به آنجا می‌‌رسید پس [اهل آن با غفلت از مُنْعِم (نعمت دهنده) و بَطَر (سرمستی)] به نعمت‌‌های خداوند کفران (ناسپاسی) کردند پس خداوند [به عنوان جزاء برای کفران و بطر آنها] به آنچه که می‌‌کردند بر آنها لباس گرسنگی و ترس پوشاند

و خداوند مثلی زده (حالت) قریه‌ای (روستایی) را که امن و مطمئن (آرام) بود و رزقش به فراخی (فراوانی) از هر جایی به آنجا می‌رسید پس به نعمت‌های خداوند کفران (ناسپاسی) کردند پس خداوند به (سبب) آنچه که می‌کردند بر آنها لباس گرسنگی و ترس پوشاند

و خدا بر شما حکایت کرد و مثل آورد مثل شهری را که در آن امنیت کامل حکمفرما بود و اهلش در آسایش و اطمینان زندگی می‌کردند و از هر جانب روزی فراوان به آنها می‌رسید تا آنکه اهل آن شهر نعمتهای خدا را کفران کردند، خدا هم به موجب آن کفران و معصیت طعم گرسنگی و بیمناکی را به آنها چشانید و چون لباس، سراپای وجودشان را پوشاند.