سورهٔ اسراء

یا خلقتی از آنچه که [از حیث بُعد از انسانیّت و دنائت در رتبه] در سینه‌‌هایتان بزرگ می‌‌شمارید [پس همانا او شما را بر می‌‌گرداند]، و آنها [بر سبیل انکار] خواهند گفت: چه کسی ما را باز می‌‌گرداند؟ بگو: کسی که اوّل بار شما را آفرید آنگاه سرهایشان را به سوی تو تکان (حرکت) خواهند داد و خواهند گفت: آن کی است؟! بگو: چه بسا که [در طول زمان] نزدیک باشد

روزی که شما را فرا بخواند آنگاه با ستایش او [بدون امتناع و سرپیچی] استجابت می‌‌کنید و (حال آنکه) گمان می‌‌کنید که [در قبرها یا در دنیا یا در هر دو] جز [به مدّت] اندکی درنگ نکرده‌‌اید

و به بندگان [شریف] من بگو: که آنچه که آن بهتر است را بگویند [و به نظر سخط و حقارت به خلق نظر نکنند]، همانا شیطان بین آنان وسوسه (تهییج شرّ) می‌‌کند [و توجّه تو شیطان را از آنها دور می‌‌کند، و گفتار نیکوی آنها خلق را به الفت و دوری از طاعت شیطان نزدیک می‌‌کند] همانا شیطان دشمنی واضح برای انسان می‌‌باشد

پروردگارتان به شما داناتر است اگر بخواهد به شما رحم می‌‌کند یا اگر بخواهد شما را عذاب می‌‌کند و ما تو را به عنوان وکیل بر آنها نفرستاده‌‌ایم

و پروردگارت داناتر است به کسانی که در آسمان‌‌ها و زمین هستند [و هدایت می‌‌کند کسی را که اهل هدایت می‌‌باشد، و گمراه می‌‌کند کسی را که مستحقّ گمراهی می‌‌باشد، و بر تو نیست که بر هدایت آنها حرص ورزی یا بر گمراهیشان اندوهگین شوی بلکه تکلان (توکّل کردن) بر او و رضا به فعل او بر تو است، و ایضاً می‌‌داند که چه کسی استیهال (شایستگی) بر نبوّت دارد و چه کسی استیهال ندارد، و از انبیاء چه کسی مستحقّ کمال نبوّت می‌‌شود و چه کسی استحقاق نمی‌‌یابد، و چه کسی استیهال برای خلافت و ولایت دارد و چه کسی استیهال ندارد] و همانا ما بعضی از پیامبران را بر بعضی دیگر [از کسانی که به نبوّت ایشان اعتقاد دارند] برتری داده‌‌ایم [پس چرا آنها برتری تو را بر بعضی از انبیاء (ع) انکار می‌‌کنند؟] و به داوود زبور را دادیم [پس چه بر آنها است که نزول قرآن از سوی ما را بر تو انکار می‌‌کنند]

بگو: فرا بخوانید کسانی را [که شرکای خداوند در وجوب هستند، ای ثَنوی‌‌ها؛ یا در الهت (خداوندگاری) ای ثنوی‌‌ها و صابئی‌‌ها؛ یا در عبادت ای وثنی‌‌ها و غیر وثنی‌‌ها، یا در ولایت ای تابعین بر غیر ولی امر، یا در طاعت ای تابعین بر امراء و سلاطین، یا بر علمای سوء و مُبْطلین، یا در وجود و شهود و آنها اکثر مردم هستند] که به جای او پنداشته‌‌اید [بجز کسانی شاذّ و نادر و آنها مقرّبین از انبیاء و اولیای کامل (ع) هستند] و (حال آنکه) گشودن مشکلی را از شما و نه بازگرداندن [آن به غیر شما] را مالک نمی‌‌شوند

آنانی را که می‌‌خوانند (عبادت می‌‌کنند) که وسیله‌‌ای به سوی پروردگارشان طلب کنند [تا ببینند] کدامشان [به او] نزدیکتر است و [حال آنکه آنها خود] به رحمت او امید دارند و از عذاب او ترسانند [پس آنان و سایر بندگان در احتیاج به وسیله و در رجاء و خوف با یکدیگر مساوی هستند، پس چگونه وسائلی برای غیر خود باشند؟] همانا عذاب پروردگار تو حذر [دور نگه] داشته شده می‌‌باشد

و قریّه‌‌ای نیست مگر آنکه ما آنها را قبل از روز قیامت هلاک کننده‌‌ایم یا آنها را با عذاب شدید تعذیب کننده‌‌ایم، آن در کتاب، مسطور می‌‌باشد

و [سببی] ما را منع نکرد که آیاتی [که قریش آنها را اقتراح (خواستار شدن) کردند] نفرستیم جز اینکه پیشینیان آن [آیات] را تکذیب کردند، [برای اینکه اینان از اسناخ امم گذشته هستند؛ آیا به ثمود نگاه نمی‌‌کنند؟] و [همانا] ماده شتری [که آن را اقتراح (درخواست) کرده بودند] به عنوان [آیه‌‌ای] روشنگر به [قوم] ثمود دادیم پس به [سبب پِی کردن] آن [به انفس خود] ظلم کردند و ما آیات را جز به جهت ترساندن نمی‌‌فرستیم [پس چه بر آنها است که بر اقتراح آن جرأت می‌‌کنند]

و [به یاد آور] آنوقتی را که [با وحی کردن] به تو گفتیم: همانا پروردگارت مردم را احاطه کرد [یعنی از همه سو غلبه و هلاک کرد] و رؤیایی که به تو نشان دادیم و شجرهٔ ملعونه (بنی امیّه) را در قرآن قرار ندادیم مگر به جهت آزمایش برای مردم، و آنها را [با انواع ترساندن‌‌ها] می‌‌ترسانیم و (حال آنکه) جز طغیانی بزرگ به آنها نمی‌‌افزاید