سورهٔ کهف آیه ۴۲

و به میوه‌هایش احاطه کرد [و تمام اموالش یا میوهٔ باغش هلاک شد همانگونه که دوستش به او گفته بود و او را انذار کرده بود] و صبح کرد [در حالی که] دستانش را [بر دو رانش] می‌زد به خاطر (از جهت تحسّر) آنچه که برای آن خرج کرده بود و (در حالی که) آن بر داربست‌های خود فرو ریخته بود [و مُوهای (انگور) آن بر داربست‌هایی که مُوها بر آنها بودند افتاده بودند] و [به عنوان تذکّر (یادآوری) آنچه که دوستش او را با آن ترسانده بود] می‌گوید: ای کاش احدی را با پروردگارم شریک نمی‌کردم

و به میوه‌هایش احاطه کرد و صبح کرد (در حالی که) دستانش را (بر رانش) می‌زد به خاطر آنچه که برای آن خرج کرده بود و (در حالی که) آن بر داربست‌های خود فرو ریخته بود و می‌گوید: ای کاش احدی را با پروردگارم شریک نمی‌کردم

و ثمره و میوه‌هایش همه نابود گردید و او (از شدت حزن و اندوه) بر آنچه در باغ خرج کرده بود دست بر دست می‌زد که بنا و اشجارش همه ویران و خشک شده بود، و می‌گفت: ای کاش من احدی را به خدای خود شریک نمی‌ساختم.