سورهٔ کهف

یا آب آن [در زمین] فرو برود پس هرگز نخواهی توانست که آن را [با تنقیه (لایروبی کردن) مجرای آن و تجدید منبع آن و اخراج آب از آن] طلب کنی

و به میوه‌‌هایش احاطه کرد [و تمام اموالش یا میوهٔ باغش هلاک شد همانگونه که دوستش به او گفته بود و او را انذار کرده بود] و صبح کرد [در حالی که] دستانش را [بر دو رانش] می‌‌زد به خاطر (از جهت تحسّر) آنچه که برای آن خرج کرده بود و (در حالی که) آن بر داربست‌‌های خود فرو ریخته بود [و مُوهای (انگور) آن بر داربست‌‌هایی که مُوها بر آنها بودند افتاده بودند] و [به عنوان تذکّر (یادآوری) آنچه که دوستش او را با آن ترسانده بود] می‌‌گوید: ای کاش احدی را با پروردگارم شریک نمی‌‌کردم

و او گروهی را نداشت که [با دفع اهلاک یا ردّ مُهْلِک] به جای خداوند او را یاری کنند و [خود نیز، بنفسه از اهلاک خداوند و به عنوان ممتنع (امتناع کننده) از آن] غالب نبود

آنجا [در آن حال ظاهر می‌‌شود که] ولایت برای خداوند حقّ [بوده] است او [به ذات خود برای متّقین کامل در تقوا] بهترین ثواب (پاداش) است [و او بهتر از هر ثوابى است] و [او به ذات خود عاقبت بر اهل تقوا] بهترین عاقبت است [و عاقبتى نیکوتر از او نیست]

و برای آنها مَثَل زندگانی دنیا را بزن (یادآوری کن) که مانند آبی است که ما آن را از آسمان نازل کرده‌‌ایم و گیاه زمین [بعد از روییدن آن و نمو آن و اشتداد (قوی شدن) آن] با آن درآمیخت پس گیاه خشک (شکسته شده) گردید که بادها آن را پراکنده (متفرّق) می‌‌کنند و خداوند بر هر چیزی [از انزال آب و رویانیدن زمین و قرار دادن نبات به صورت قوی مختلط سپس قرار دادن آن به صورت چوب‌‌های خشک متفرّق] توانمند است

مال (ثروت) و پسران زینت‌‌های زندگانی دنیا هستند [و با زوال آن زایل می‌‌شوند] و باقی ماندنی‌‌های شایسته [نه زائل شدنی‌‌های فاسد و اینها آنچه هستند که نفوس به آنها همّت می‌‌گمارند از مال و پسران و آنچه که در پی آن دو می‌‌آید و آنچه که ملازم آن دو است] نزد پروردگارت به عنوان ثواب (پاداش) بهتر و به جهت امید بستن بهتر هستند [پس شایسته است که انسان آن را طلب کند و آن را به عنوان آرزو قرار دهد نه مال و پسران را]

و روزی که کوه‌‌ها را [با قرار دادن آنها به صورت گرد و غبار پراکنده در جوّ] حرکت می‌‌دهیم و زمین را بارز (صاف و هموار) می‌‌بینی و آنها را حشر می‌‌کنیم پس احدی از آنها [نه محسن و نه مُسئ] را رها نمی‌‌سازیم

و بر پروردگارت [در صفوف عدیده بحسب مراتب آنها در قُرب و بُعد] به صف عرضه می‌‌شوند [به آنان می‌‌گوییم:] همانا نزد ما آمده‌‌اید همانطور که بار اوّل شما را خلق کردیم بلکه می‌‌پنداشتید که هرگز برای شما موعدی قرار نخواهیم داد

و کتاب [اعمال خلایق بین دستان محاسب] گذارده می‌‌شود پس مجرمان را بیمناک می‌‌بینی از آنچه که در آن است و می‌‌گویند: ای وای (افسوس) بر ما این چه کتابی است؟ [فعل] صغیره‌‌ای و نه کبیره‌‌ای را فرو نمی‌‌گذارد مگر آنکه آن را احصاء کرده (شمرده) است و [جزای یا نفس یا ترسیم] آنچه را که عمل کرده‌‌اند [در کتاب] حاضر می‌‌یابند و پروردگار تو به احدی ستم نمی‌‌کند

و [به یاد آنها بیاور وقت قول ما را قبل از خلقتشان] آنوقت که به ملائکه گفتیم: به آدم سجده کنید، و سجده کردند جز ابلیس که از جن بود پس از امر پروردگارش فسق (نافرمانی، انحراف) کرد آیا پس شما او [که از پروردگارش که او را خلق کرد و او را تربیت کرد و به او انعام کرد اطاعت نکرد] و ذرّیّهٔ او را به جای من ولی می‌‌گیرید؟ [پس شایسته نیست که وَلیّ قرار داده شود زیرا خارج از امر مُنعم، از او احسان کردن بر نمی‌‌آید] و (حال آنکه) آنها دشمن شما هستند [ابلیس و ذرّیهٔ او] بد بدلی [از خداوند] برای ستمکاران (جعل کنندگان ولایت بر غیر مستحقّ) هستند [یا او ولىّ ظالمین است و کسی که ولىّ ظالمین است شایسته نیست که به عنوان ولیّ گرفته شود]