سورهٔ انبیاء

برای مردم حساب آنها نزدیک شد [و وقت حساب همان وقت قیامت است] و (در حالی که) آنان در غفلت [از حساب و از آماده شدن برای آن] هستند و اعراض کننده‌‌اند

ذکری (پندی) تازه [برای حساب] از پروردگارشان نزد آنان نیامد مگر آنکه آن را [با گوش‌‌های باطنی و ظاهری خود] شنیدند و [حال آنکه با آن] لعب (بازی) می‌‌کنند [به اینکه آن را مانند اسمار (افسانه‌‌ها) قرار می‌‌دهند که حقیقت ندارند، یا غیر آن برای عدم اعتداد (اعتناء) به آن] {لعب آن فعلی است که غایت عقلانی نداشته باشد و غایت خیالی داشته باشد، و لهو آنچه است که غایت عقلانی و نه غایت خیالی نداشته باشد و اگرچه در نفس امر، خالی از غایت غیر مستشعر به آن نباشد}

برای لهو (سرگرمی، مشغول بودن) قلوب آنان [به غیر آن]، و کسانی که ظلم کرده‌‌اند پنهانی پچ‌‌پچ کردند که آیا پس این جز بشری مثل شما است؟ [پس به عنوان رسول نمی‌‌باشد و از آنچه که آن خارج از مجرای طبیعی از او صادر می‌‌شود جز سحر نیست] آیا به سوی سِحر می‌‌روید؟ [و آن را قبول می‌‌کنید و بر آن اقبال می‌‌نمایید] و (حال آنکه) شما می‌‌بینید [که بشر رسالتش جایز نیست و اینکه آنچه که آن را بیاورد سحر است یا شما بصیرها حکماء هستید که شایسته نیست که به دعوی که برهان بطلانش با آن است فریفته شوید]

[به آنها] گفت [چه سخن را سرّ (پنهان) کنید یا آن را اجهار (آشکار) نمایید پس همانا آن بر خداوند مخفی نمی‌‌شود برای اینکه] پروردگار من گفتار را در آسمان و زمین می‌‌داند و او شنوا و دانا است [و اقوال آنان را می‌‌شنود، چه آنها را پنهان کنند چه آشکار کنند و احوال آنها و ضمایر آنان را می‌‌داند چه آنها را مخفی کنند یا مخفی نکنند]

بلکه گفتند [آن کلام که او آورده سحر است و] خواب‌‌هایی آشفتهٔ پراکنده است بلکه آن را افتراء زده [و از نزد خودش ساخته و آن را به الله تعالی نسبت داده] است بلکه او شاعر (فریب دهنده) است [که آنچه را که حقیقت ندارد با تمویه (خلاف نمایاندن) آن به صورت حقّ ظاهر می‌‌کند] پس باید نشانه‌‌ای نزد ما بیاورد همانطور که پیشینیان [با آیات ظاهره مثل عصا و ید بیضاء و ناقه و احیاء مردگان و ابراء (شفاء دادن) اکمه (کور مادرزاد) و ابرص (پیس، جذامی)] فرستاده شدند

قبل از آنها [اهل] شهری را که آن را هلاک کردیم [با اقتراح (درخواستن) خود برای آیات] ایمان نیاوردند آیا پس [اگر محمّد (ص) آنچه را که اقتراح کرده‌‌اند برای آنها بیاورد] آنها ایمان می‌‌آورند؟!

و قبل از تو مگر مردانی که به آنها وحی می‌‌کردیم را نفرستادیم [همانطور که به تو وحى می‌‌کنیم] و اگر نمی‌‌دانید از اهل ذکر سؤال کنید

و آنها را پیکره‌‌هایی قرار ندادیم که طعام نخورند و جاودانه نبودند [بلکه همهٔ آنان معرضاً برای مرگ غیر ماندگار در دنیا بودند]

سپس [آن] وعده را بر ایشان راست (عملی) کردیم [و به آنان وعدۀ یاری دادیم] پس آنان و کسانی که خواستیم را نجات دادیم و مسرفان را هلاک کردیم {اسراف ضدّ قصد (اقتصاد، میانه‌‌روی) است، و قصد، استعمال اموال و اعضاء و قوا و مدارک است در آنچه که شایسته است به قدر آنچه که شایسته است، نه ناقص (کمتر) از آن و نه زائد بر آن}

[ای قریش یا ای عرب] همانا ما کتابی به سوی شما نازل کرده‌‌ایم که ذکر شما [یعنی صیت (آوازه) شما و شرف شما یا سبب ذکر شما بین خلق یا سبب تذکر دادن شما بر آخرت] در آن هست آیا [اعراض می‌‌کنید] پس تعقّل نمی‌‌کنید؟ [که ذکر شما در آن هست یا عاقل نمی‌‌گردید؟ و ظالم می‌‌گردید]