سورهٔ انبیاء

همانا کسانی که برای آنها [سرنوشت] نیکی از ما سابق شد آنان از [عذاب آن و مسّ کردن اَلَم (درد)] آن دور نگهداشته شده هستند

صدای [ضعیفی از] آن را [هم] نمی‌‌شنوند و آنها در آنچه که خودشان اشتهاء دارند جاودانه‌‌اند

آنها را [آن] بی‌‌قراری اکبر محزون نمی‌‌کند و ملائکه با آنان ملاقات می‌‌کنند [در حالی که می‌‌گویند] امروز، روز [پاداش] شما است که به شما وعده داده می‌‌شد

روزی که آسمان را مانند در هم پیچیدن طوماری برای نوشتن در هم می‌‌پیچیم آن را همانطور که در اوّل خلقت آغاز کرده بودیم باز می‌‌گردانیم این وعده‌‌ای [حتمی] بر ما است همانا ما انجام دهنده خواهیم بود {مقصود از جهت فرد نه بنابر تعیین از خلق یا مخلوق نیست بلکه مراد جنس خلق یا جمیع افراد آن است، و معنی می‌‌دهد همانطور که خلقت را در اوّلین مراتب خلقت آغاز کردیم، یا خلقت را در اوّلین مراتب خلقت اعاده می‌‌کنیم، و مراد اوّلین مراتب خلقت یا اوّلین افراد خلق شده است، و اوّلین مراتب خلقت در جملهٔ عوالم مرتبهٔ مشیّت است، و اوّلین افراد خلق شده همان کسی است که در مشیّت مسمّی به فرد لاهوتی می‌‌باشد، و «اوّل خلق» در عالم خلق مقابل امر همان مادّهٔ مستعدّهٔ متمیّزه از بین موادّ برای شی‌‌ء مخصوص است، مانند نطفهٔ مستقرّه در رحم، و معنی می‌‌دهد مانند کسی که آن را آغاز کردیم در حالی که آن «اوّل خلق» است، یا مانند کسی که آن را در اوّل مراتب خلق آغاز کردیم، یا مانند کیفیّتی که در «اوّل خلق» آن را آغاز کردیم آن را اعاده می‌‌کنیم}

و همانا بعد از ذکر کردن در زبور [در کتاب داوود (ع) یا در کتاب آسمانی یا در کتاب یا در ارواح عالیه] نوشتیم که زمین [عالم صغیر یا کبیر] را بندگان صالح من آن را به ارث می‌‌برند

همانا البتّه برای گروه عبادت کنندگان در این [وعده به ایراث (ارث بردن) زمین] بلاغ (کفایت یا بلوغ به مقصود) هست

و ما تو را مگر به جهت رحمت برای عالمیان نفرستادیم

[پس به آنان] بگو: جز این نیست که به من وحی می‌‌شود، جز این نیست که خدای شما خدایی یکتا است پس آیا شما مسلم (تسلیم شده) [مخلص در عبادت از اشراک به خدای تعالی] هستید؟

پس اگر [از توحید یا از وصیّت تو و ولایت خلیفهٔ تو] روی گردانیدند پس [به آنان] بگو: من [توحید یا ولایت را] به شما بطور یکسان اعلام کردم و [خود] در نمی‌‌یابم که آیا آنچه که به شما وعده داده می‌‌شود نزدیک است یا بعید (دور)

همانا او گفتار آشکارا را می‌‌داند و آنچه [از گفتار] را که [در نفوستان] کتمان می‌‌کنید می‌‌داند {یعنی خداوند، نه غیر او جهر از قول (گفتار آشکارا) و خفایای از آن را می‌‌داند، و این از مخفیّات مغیبات است، و مراد از جهر از قول همان کلام مجهور (آشکار شده) است، و مکتوم ضدّ آن است، یا مراد از مجهور مطلق گفتار است که بر زبان ظاهر می‌‌شود و مکتوم آنچه است که از قبیل حدیث نفس می‌‌باشد، یا مجهور مطلق آنچه است که بر نفس ظاهر می‌‌شود چه به طریق حدیث نفس باشد یا جاری شده بر زبان، و مکتوم آنچه است که هنوز بر نفس ظاهر نشده است، یا مجهور مطلق آنچه است که بر اعضاء ظاهر می‌‌شود از افعال و اقوال، و مکتوم آنچه است که بر اعضاء ظاهر نشده است از احوال و اخلاق و علوم، یا مجهور، مطلق آنچه است که بر نفس ظاهر شده از افعال و اقوال و صفات و احوال و علوم، و مکتوم آنچه است که هنوز بر نفس ظاهر نشده است از مکموناتی که انسان بر آن اطّلاع نیافته است}