سورهٔ فرقان آیه ۱

بزرگ است کسی که فرقان {فرقان اسم قرآن است به اعتبار نزول آن به مقام فَرْق و عالم فصل، و به اعتبار صدور آن از مقام قلب نبیّ (ص) که از آن به بیت المعمور تعبیر می‌‌شود زیرا مصدر که همان قلب نبیّ (ص) است در این صورت از عالم فرق می‌‌باشد، و به اعتبار فرق گذاشتنش بین حقّ و باطل و محقّ و مبطل، و به اعتبار تفرّق آن در نزول در طول بیست و سه سال، و به اعتبار محکمات آن که همان مُبَیّناتِ (روشن کننده‌‌ها، بیان کننده‌‌ها) معنی است} را بر بنده‌‌اش [محمّد (ص)] نازل کرد تا انذار کننده‌‌ای (بیم دهنده‌‌ای) برای عالمیان (عالم‌‌ها و آن ما سوی الله است، یا آنچه که در جوف فَلَک است) باشد {انذار مختصّ به شأن رسالت است که تنزیل کتاب مشعر به آن است، زیرا کتاب جز برای رسول نمی‌‌باشد به آن اقتصار کرد و تبشیر که آن از شئون ولایت است را ذکر نفرمود}

بزرگ است کسی که فرقان را بر بندهاش نازل کرد تا انذار کننده‌ای (بیم دهنده‌ای) برای عالمیان باشد

بزرگوار است پاک خداوندی که فرقان را بر بنده خاص خود نازل فرمود تا (به اندرزهای وی) اهل عالم را متذکر و خدا ترس گرداند.