سورهٔ شعراء آیه ۲۲۷

مگر کسانی که [با بیعت عامّه یا خاصّه] ایمان آورده‌‌اند و [بنابر شروط و کیفیّت مأخوذه] اعمال صالح کرده‌‌اند {زیرا شاعر از آنها آنچه را که در آن رضای خداوند نباشد نمی‌‌گوید و ناقل و واعظ ایضاً این‌‌چنین هستند و آنچه را که می‌‌گوید اوّلاً عمل می‌‌کند سپس ثانیاً می‌‌گوید، و فقیه از آنها بدون اذن و اجازه سخن نمی‌‌گوید، و بعد از اجازه است که باطلش صحیح و کذبش صدق و ظنّ او یقین می‌‌گردد} و خداوند را [در شعرشان و قصّه‌‌هایشان و مواعظشان و مسائل فقهیّشان] بسیار یاد کرده‌‌اند و بعد از آنکه ستم دیدند یاری جستند و کسانی که [در مقامی] ستم کرده‌‌اند [به اینکه بگویند و انجام ندهند، و ظاهرشان به خلاف باطنشان باشد] بزودی خواهند دانست که به چه بازگشتگاهی باز می‌‌گردند.

مگر کسانی که ایمان آورده‌اند و اعمال صالح کرده‌اند و خداوند را بسیار یاد کرده‌اند و بعد از آنکه ستم دیدند یاری جستند و کسانی که ستم کرده‌اند بزودی خواهند دانست که به چه بازگشتگاهی باز می‌گردند.

مگر آن شاعران که اهل ایمان و نیکوکار بوده و یاد خدا بسیار کردند و برای انتقام از (هجو و) ستمی که در حق آنها (و سایر مؤمنان) شده (به نظم سخن و طبع شعر) به انتقام و دفاع برخاستند (و به شمشیر زبان با دشمنان دین جهاد کردند، آنان را مؤمنان پیروی خواهند کرد) و آنان که ظلم و ستم کردند به زودی خواهند دانست که به چه کیفر گاهی و دوزخ انتقامی بازگشت می‌کنند.