سورهٔ آل عمران آیه ۱۱۲

آنها به هر جائی دست یازند در ذلّت فرو رفته‌‌اند مگر به ریسمانی از خداوند [که همان فطرتی است که خداوند مردم را بر آن مفطور نموده که از آن به ولایت تکوینیّ تعبیر می‌‌شود که همان کتاب تکوینیّ الهی است و کتاب تدوینی ظهور آن و بیان آن است] و ریسمانی از مردم [که همان اتّصال به نبی (ص) با بیعت عامّه یا به ولیّ (ع) با بیعت خاصّهٔ ولویّه است و از آن به ولایت تکلیفیّه تعبیر می‌‌شود] و [در هر حال] با خشمی [بزرگ] از خداوند و (در حالی که) مسکنت آنها را فرا گرفته [به آخرت] باز می‌‌گردند {مسکین کسی است که فقر او را از حرکت در معاشش ساکن کرده و او حالاً بدتر از فقیر است که آنچه که او را بر مؤنتش کفایت کند نداشته باشد}، آن [مذکور از ضرب ذلّت و مسکنت و برگشتن به خشم] به این سبب است که آنها به آیات [تدوینیّ خداوند و احکام الهیّ که در کتبشان و شرایع آنان بود و به آیات تکوینی] خداوند [از محمّد (ص) و علیّ (ع) و معجزات آن دو و پیامبرانشان] کفر می‌‌ورزیدند و پیامبران را به غیر حقّ می‌‌کشتند آن [کفر ورزیدن و کشتن] به (سبب) آنچه است که عصیان کردند و تعدّی می‌‌کردند

آنها به هر جائی دست یازند در ذلّت فرو رفته‌اند مگر به ریسمانی از خداوند و ریسمانی از مردم و (در هر حال) با خشمی (بزرگ) از خداوند و (در حالی که) مسکنت آنها را فرا گرفته باز می‌گردند، آن به این سبب است که آنها به آیات خداوند کفر می‌ورزیدند و پیامبران را به غیر حقّ میکشتند آن به (سبب) آنچه است که عصیان کردند و تعدّی می‌کردند

آنها محکوم به ذلّت و خواری هستند به هر کجا که یافت شوند، مگر به دین خدا و عهد مسلمین درآیند. و آنان پیوسته مستحق خشم خدا و اسیر بدبختی و ذلّت شدند از این رو که به آیات خدا کافر شده و پیغمبران حق را به ناحق می‌کشتند، و این نابکاریها به خاطر نافرمانی و ستمگری همیشه آنها بود.