سورهٔ لقمان

و وقتی که به آنها گفته شود: که از آنچه که خداوند نازل کرده است پیروی کنید [اعراض می‌‌کنند و] می‌‌گویند: بلکه ما از آنچه که پدرانمان را بر آن یافته‌‌ایم پیروی می‌‌کنیم {همانگونه که اهل هر زمان بر آن می‌‌باشند زیرا وقتی که به آنها گفته شود: از ولیّ امر خود و از عالم وقت خود تبعیّت کنید می‌‌گویند: ما بر آنچه که اسلاف ما بر آن بوده‌‌اند هستیم} آیا حتّی اگر شیطان آنها را به سوی عذاب شعله‌‌ور می‌‌خوانده است؟ {یعنی تقلید از کسی که حالش بر تو معلوم نباشد شایسته نیست، بلکه شایسته است که انسان مقلّدِ عالمِ زنده باشد که حال او را تمیز داده و بداند که او با واسطه یا بلاواسطه مجاز از معصوم است و لااقل علم به این است که آنچه را که می‌‌گوید انجام دهد و آنچه که انجام می‌‌دهد را بگوید}

و هر کس که وجه خود را به سوی خداوند تسلیم کند و (در حالی که) او نیکوکار است پس به آن ریسمان محکم تمسّک جسته و عاقبت امور [منتهی] به خداوند است

و کسی که [به ولایت] کفر بورزد {زیرا تسلیم کردن وجه برای خداوند جز به ولایت نیست، پس کفر که مقابل اسلام وجه لله است جز کفر به ولایت با ترک بیعت با ولیّ امر یا انکار او نمی‌‌باشد، یعنی کسی که به علی (ع) کفر بورزد} پس کفر او نباید تو را اندوهناک سازد [زیرا او به تو ضرر نمی‌‌رساند و به علی (ع) ضرر نمی‌‌رساند و از ما هم فوت نمی‌‌شود برای این] که مرجع (بازگشتگاه) آنان به ما است پس به آنچه که عمل می‌‌کرده‌‌اند به آنها خبر می‌‌دهیم همانا خداوند به ذات (درون) سینه‌‌ها دانا است [یعنی مکموناتی که در سینه‌‌ها است از قُصُود (قصدها) و نیّات یا از استعداداتی که صاحبان آنها به آنها شعور ندارند، تا چه رسد به اعمال آنها و دقایق اعمال آنان و خفایای آنها]

آنها را اندکی برخوردار می‌‌سازیم سپس آنان را به عذابی شدید ناگزیر می‌‌کنیم

و اگر از آنها سؤال کنی چه کسی آسمان‌‌ها و زمین را خلق کرده است البتّه حتماً می‌‌گویند: خداوند، بگو: ستایش مر خدای راست [که برای ظهور او و ظهور برهان او، کسی که به او شرک ورزید او را انکار نمی‌‌کند و خلقت او را انکار نمی‌‌کند، یا معنی می‌‌دهد: اگر از مخلوقات جمیعاً سؤال کنی که چه کسی آسمان‌‌ها و زمین را خلق کرده است؟ همه با زبان حالشان که از جهت تکوین ناطق هستند می‌‌گویند: که الله خالق آن دو است، و اگرچه به این زبان و نطق خود شعور نداشته باشند] بلکه بیشتر آنان نمی‌‌دانند [یعنی علم ندارند بلکه ادراکات آنان جز جهالات نیست، یا برای عدم شعورشان به زبان‌‌های تکوینیّ استعدادی، نمی‌‌دانند که زبان‌‌هایشان به آن ناطق است]

آنچه که در آسمان‌‌ها و زمین است برای خداوند است همانا خداوند، بی‌‌نیاز است [سوای او بی‌‌نیازی نیست، و جهت حاجت برای او نمی‌‌باشد] و ستوده است [که سوای او حمیدى نیست، به معنی اینکه هر آنچه که تصوّر شود که از صفات کمال داشته باشد برای او حاصل می‌‌باشد]

و اگر آنچه از درخت که در زمین هست، قلم باشند که در مرکب این دریا و بعد از آن در [مرکب] هفت دریا زده شوند کلمات خداوند تمام نمی‌‌شوند همانا خداوند عزیز است [و عزّت او مانع از آن است که مقاماتش شمرده شود] و حکیم است [که این کلمات غیر متناهی را خارج نمی‌‌سازد مگر به قدر استعداد موّاد آنها و استحقاق اعیان ثابتهٔ آنها]

خلق کردن شما [جمیعاً] و نه مبعوث کردن شما جز مانند [خلق کردن و برانگیختن] نفس واحد نیست که خداوند [به هر مَسْموع (شنیدنی)] شنوا و [به هر مبصر (دیدنی)] بینا است

آیا ندیده‌‌ای؟ که خداوند شب را در روز فرو می‌‌برد و روز را در شب فرو می‌‌برد و خورشید و ماه را مسخّر کرده است که هر کدام [دور فلک] تا زمانی معیّن روان هستند و اینکه خداوند به آنچه که عمل می‌‌کنید آگاه است [و این نیست جز برای اینکه برای خداوند شأنی از شأن دیگر و نه وصفی از وصف دیگر و نه علمی از علم دیگر او را مشغول نمی‌‌دارد]

آن به خاطر این است که او حقّ است و اینکه آنچه که غیر از او می‌‌خوانند [از شرکاء، از اصنام و کواکب و غیر آنها، یا از شرکای علی (ع) در ولایت، آن] باطل است و همانا خداوند همو علیّ (بلند مرتبه) و کبیر (بزرگ) است