سورهٔ فصلت

«حم»

تنزیل (نازل کردن تدریجی) از رحمان رحیم است

کتابی که آیاتش [بعد از آنکه در مقام عالی، مجمل و مجموع بود] به عنوان قرآنی به [زبان] عربی تفصیل داده شده برای گروهی که می‌‌دانند [که آن کتاب از خداوند نازل شده]

بشارت دهنده [است برای کسی که فطرت انسانی در او باقی مانده است و به این فطرت توجّه دارد] و بیم دهنده است [برای کسی که به این فطرت پشت کرده چه بایع به هر کدام از دو بیعت تکلیفیّهٔ عامّه یا خاصّه باشد یا بیعت نکرده باشد] پس بیشتر آنان [از این کتاب] اعراض نمودند پس آنها نمی‌‌شنوند (قبول نمی‌‌کنند)

و می‌‌گویند: که قلوب ما از آنچه که ما را به آن دعوت می‌‌کنی در پرده است و در گوش‌‌های ما ثقل (سنگینی) هست و بین ما و تو [از حیث ادّعای تو برای رسالت] حجابی هست [که ما را از دیدن آنچه که آن را ادّعاء می‌‌کنی منع می‌‌کند] پس [به آنچه که در دین مبتدع (ابداع شده، جدید) خود می‌‌خواهی] عمل کن همانا ما [به دین قدیم خود] عامل هستیم [یا ما نیز هر آنچه که بر آن قدرت داریم نسبت به تو عمل می‌‌کنیم]

[در جواب تهدید آنها] بگو: جز این نیست که من بشری هستم [که قادر نیستم] مثل شما [بر آنچه که بشر بر آن قدرت ندارد تا آنچه را که بخواهم نسبت به شما انجام دهم لکن بین من و شما فرقی هست و آن این است] که به من وحی می‌‌شود، جز این نیست که خدای شما خدای یکتاست [یا معنی می‌‌دهد به آنها بگو: جز این نیست که من بشرى از جنس شما هستم و خارج از جنس شما نیستم تا شما مناسب (دارای تناسب) بر من نباشید و قلوب شما وحشت کند، یا زبان مرا نفهمید آنگاه قلوبتان از من منصرف شود، و شما را به توحیدی دعوت می‌‌کنم که اگر به شما نفعی نرسد به شما چیزی ضرر زده نمی‌‌شود] پس به سوی او مستقیم باشید [و از اعوجاجتان خارج شوید] و از او آمرزش بطلبید و وای بر مشرکان

که زکات نمی‌‌دهند {مشرک اشراکش جز از انانیّت او نیست که شایسته است که طرح (دور انداختن) شود، زیرا اصل اتیان زکات همان طرح انانیّت و اعطاء از او در طاعت خداوند است، و کسی که در طرح کردن انانیّت بخل بورزد در اعطای مال و قوا و جاه بخل می‌‌ورزد، و اگر هم اعطاء کند اعطای او به جهت اعطاء برای زکات نمی‌‌باشد} و آنها به آخرت کافر هستند

همانا کسانی که ایمان آورده‌‌اند و اعمال صالح کردند، آنان پاداشی بدون منّت [غیر مقطوع (قطع ناشدنی)] دارند [یا به آن بر آنها منّت گذاشته نشود]

بگو: آیا همانا شما به راستی به کسی که زمین [که آن مقرّ قرار شما و محلّ معاش شما است] را در دو روز خلق کرده کفر می‌‌ورزید؟ و [معذلک] برای او همانندهایی قرار می‌‌دهید [که بر چیزی قدرت ندارند و نه خلق می‌‌کنند و نه روزی می‌‌دهند] آن [موصوف] پروردگار جهانیان است

و در آن بر فراز آن کوه‌‌هایی قرار داد [تا مبادا شما را بلغزاند و برای تولید آب از زیر آنها و برای سهولت جریان آب از زیر آنها در سفح (بن کوه) آنها] و در آنها (در کوه‌‌ها یا در زمین) برکت [قرار] داد {زیرا کوه‌‌ها بحسب تنزیل منبع برکات زمین و محلّ معادن نافعه، و نباتات نافعهٔ غذایی و دارویی هستند، و بحسب تأویل برکت جز از آنها نیست، و زمین محلّ برکات بسیار است که از جملهٔ آنها انسان و نفوس کامله هستند که برکت جز از آنها نیست} و خوراکی‌‌های آن را در [مدّت] چهار روز در آن به صورت یکسان برای درخواست کنندگان اندازه کرد