سورهٔ جاثیه آیه ۱۵

کسی که عمل صالحی کند پس برای (به سود) خودش است و کسی که بدی کند پس بر (زیان خود) او است [پس بدی کننده حاجت به عقوبت دیگری از سوی شما ندارد] {انسانیّت انسان اقتضای احسان و عمل صالح می‌‌کند، و وقتی که انسان احسان می‌‌کند احسان از حیث انسانیّت او ملایم وی می‌‌باشد و واصل به ملائمت خود ملتذّ (لذّت برنده) به آن و منتقم به آن است، پس اگر اجر دیگری نداشته باشد وصول به ملائمات خود به عنوان اجر و ثواب برای او کافی می‌‌باشد و حال آنکه احسان در آخرت به بهترین صورت برای او تجسّم می‌‌یابد و صورت دیگری مناسب آن استتباع (خواستن پسِ چیزی رفتن) می‌‌شود، پس محسن با احسان خود سه مرتبه متنعّم می‌‌شود، و وقتی که انسان بدی می‌‌کند آن اسائت (بدی کردن) به عنوان منافی انسانیّت او و غیر ملائم به عنوان موذ (اذیّت کننده) انسان است و اگرچه این اسائت بر قوّهٔ دیگر بهیمیّت یا سبعیّت یا شیطانیّت ملائم باشد، پس اگر مسئ (بدی کننده) عقوبت دیگری نداشته باشد این اسائت به عنوان عقوبت برای او کافی می‌‌باشد، و حال آنکه اسائت در آخرت به صورتی قبیح موذی (آزار دهنده) تجسّم می‌‌یابد و در آخرت صورت قبیح موذی دیگری استتباع می‌‌شود، پس مُسئ با اسائت خود سه مرتبه عقوبت می‌‌شود} سپس نزد پروردگارتان بازگردانده می‌‌شوید

کسی که عمل صالحی کند پس برای (به سود) خودش است و کسی که بدی کند پس بر (زیان) (خود) او است سپس نزد پروردگارتان بازگردانده می‌شوید

هر کس کار نیک کند به نفع خود و هر که بد کند به زیان خویش کرده است، آن گاه (برای پاداش نیک و بد) به سوی خدای خود بازگردانیده می‌شوید.