سورهٔ جاثیه آیه ۴

و در خلقت شما و آنچه از جنبنده‌‌ها که می‌‌پراکند [یعنی ذی‌‌روح‌‌هایی که دارای حرکت می‌‌باشند] برای گروهی که یقین دارند نشانه‌‌هایی هست {صاحب یقین همان کسی است که او قلب داشته باشد و جز کسی که بایع با بیعت خاصّه است و به خودش مشغول شده و آثار عمل خویش را به وجدان خویش یافته نیست، و کسی که این‌‌چنین گشت یقین علمی و وجدانیش ازدیاد می‌‌یابد تا اینکه یقین شهودی و یقین تحقّقی برایش حاصل می‌‌شود، و چون آیات خلقت انسان و خلقت سایر جنبنده‌‌ها نسبت به آیات آسمان‌‌ها و زمین خفی‌‌تر از آنها است و لابدّ از این است که مؤمن به آثار ایمانش نوعی یقین داشته باشد تا آیات خلقت انسان خصوصاً آیات انفسی را درک کند، زیرا ادراک آنها جز بعد از اشتغال به نفس و وجدان (یافتن) صفات نفس، رذایل آن و خصائل آن و یقین به آثار اعمال و ضرر رذائل و نفع خصایل، و جز بعد از یقین به آثار صفات خدای تعالی و یافتن آن در وجود خود نمی‌‌باشد}

و در خلقت شما و آنچه از جنبنده‌ها که می‌پراکند برای گروهی که یقین دارند نشانه‌هایی هست

و در خلقت خود شما آدمیان و انواع بی‌شمار حیوان که در روی زمین پراکنده است هم آیات و براهینی (از قدرت حق) برای اهل یقین آشکار است.