سورهٔ احقاف آیه ۱۷

و [یاد آور] کسی را که به والدینش گفت: اُف بر شما دوتا! آیا شما دو تا به من وعده می‌‌دهید که [به صورت زنده از قبرم زنده] بیرون آورده می‌‌شوم و (در حالی که) قبل از من قرن‌‌ها (پیشینیان) درگذشته‌‌اند [و احدی از آنها برنگشته و از قبرش زنده خارج نشده] و آن دو از خداوند استغاثه [با ناله طلب یاری کردن] می‌‌کنند که: وای (عجب) بر تو ایمان بیاور همانا وعدهٔ خداوند حقّ است، آنگاه او می‌‌گوید: این جز افسانه‌‌های پیشینیان نیست

و (یاد آور) کسی را که به والدینش گفت: اُف بر شما دوتا! آیا شما دو تا به من وعده می‌دهید که (از قبرم زنده) بیرون آورده می‌شوم و (در حالی که) قبل از من قرن‌ها (پیشینیان) درگذشته‌اند و آن دو از خداوند استغاثه (طلب یاری کردن با ناله) می‌کنند که: وای (عجب) بر تو ایمان بیاور همانا وعدهٔ خداوند حقّ است، آنگاه او می‌گوید: این جز افسانه‌های پیشینیان نیست

و (چقدر ناخلف است) فرزندی که پدر و مادر را گفت: افّ بر شما باد، آیا به من وعده می‌دهید که پس از مرگ مرا زنده کرده و از قبر بیرون می‌آرند در صورتی که پیش از من گروه و طوایف بسیاری رفتند (و یکی باز نیامد) ؟آن گاه پدر و مادر به خداست غاثه کنند (که پروردگارا، تو فرزند ما را هدایت کن و به او گویند) که وای بر تو، ایمان بیار، البته وعده خدا بر حق و حقیقت است، باز (آن نا اهل فرزند) گوید: این سخنان جز افسانه و اوهام پیشینیان نیست.