سورهٔ احقاف

و به یاد آور برادر [قبیلهٔ] عاد (هود) را آنوقت که قومش را در اَحقاف (شهرهای قوم هود) انذار کرد (بیم داد) و از بین دستان (پیش از) او و از پشت (پس از) او انذار کنندگانی (رسولانی) گذشته بودند که: جز خداوند را بندگی نکنید همانا من از عذاب روزی عظیم بر شما می‌‌ترسم

گفتند: آیا نزد ما آمده‌‌ای تا ما را از خدایانمان منصرف کنی؟ پس اگر [در ادّعای رسالت و وحی شدن به تو و توعید (وعده دادن) عذاب] از راستگویان می‌‌باشی آنچه را [از عذاب از سوی خداوند] که به ما وعده می‌‌دهی برای ما بیاور

[آن نذیر (انذار کننده) یا هود] گفت: جز این نیست که علم [به وقت عذاب] نزد خداوند است و [من علم به وقت آن ندارم تا از آن به شما خبر بدهم یا نسبت به شما در آن تعجیل کنم] من آنچه را که برای آن فرستاده شده‌‌ام به شما ابلاغ می‌‌کنم {و این و امثال آن خروج از انانیّت و اظهار عجز دربارهٔ تصرّف در ملک خداوند و بندگانش است و آن شیمهٔ (خوی) انبیاء و اولیاء (ع) است} و لکن شما را قومی می‌‌بینم که جهل می‌‌ورزید [یعنی منغمر (عقل از دست داده، فرو رفته) در جهل یا متّصف به جهل هستید، یا جهل می‌‌ورزید که رسولان به رحمت مبعوث شده‌‌اند نه به عذاب و به آن وعده می‌‌دهند و در آنچه که وعده می‌‌دهند نرمی به خرج می‌‌دهند]

پس چون آن [موعود (وعده داده شده)] را دیدند که به صورت ابری به سوی وادی‌‌های آنها روی آورنده است، گفتند: که این ابر باران دهنده به ما است، [فرمود:] بلکه آن آنچه [از عذاب] است که آن را تعجیل کرده بودید بادی است که در آن عذابی دردناک هست

که هر چیزی [از انفس و اموال] را به امر پروردگارش زیروزبر می‌‌کند، آنگاه صبح کردند [در حالی] که جز خانه‌‌هایشان دیده نمی‌‌شد این‌‌چنین به قوم مجرم جزاء می‌‌دهیم

و همانا در آنچه که آنها را متمکّن کرده بودیم شما را در آن متمکّن نکرده‌‌ایم و برای آنان گوش و چشمان و فؤادهایی (دل‌‌هایی) قرار داده بودیم [همانطور که آنها را برای شما قرار داده‌‌ایم] پس گوش آنها و نه چشمانشان و نه فؤادهایشان آنها را از چیزی [از عذاب خداوند] بی نیاز نکرد [پس شما به گوشتان و چشمانتان و فؤادهایتان و دقّت تدبیرتان به آن مغرور نشوید] آنوقت آیات خداوند را جحد (نفی و انکار) می‌‌کردند [همانطور که شما آنها را جحد می‌‌کردید] و آنچه که آن را استهزاء می‌‌کردند [وزر گفتار و عملی که با آن استهزاء می‌‌کردند یا عذاب را که استهزاء می‌‌کردند] آنها را احاطه کرد

و همانا آنچه از قریه‌‌ها که حول شما است [مانند قریه‌‌های ثمود و قوم لوط و شعیب] را هلاک کرده‌‌ایم و آیات [قولی و کتبی] را [در الفاظ و نقوش مختلف و آیات تکوینی آفاقی و انفسی را در زمان‌‌های مختلف و مکان‌‌های متعدّد و صور مختلف] صرف [یعنی به اشکال گوناگون بیان] کردیم با ترقّب به اینکه آنها بازگردند

پس چرا کسانی که به جای خداوند برای قربانی (تقرّب جُستن) اتّخاذ کرده بودند [یعنی آن خدایان آنها که با آنها به خداوند تقرّب می‌‌جویند و می‌‌گویند: اینان شفیعان ما نزد خداوند هستند] آنها را یاری نکردند [یعنی اگر این خدایان شفیعان شما می‌‌باشند و شما را در برابر عذاب خدوند یاری می‌‌نمایند پس چرا به سابقانی که عذاب به آنها حالّ (فرود آمدن) شد خدایانشان یاری نکردند] بلکه از آنها زائل شدند [و با آنها ثابت نماندند] و آن [اتّخاذ] افک (دروغ) آنها [و صرف (روی گردانیدن) آنها از طریق حقّ] و آنچه بود که افتراء می‌‌بستند

و [به یاد آور یا به قومت یادآوری کن] آنوقتی را که گروهی از جنّ را به سوی تو برگرداندیم که قرآن را بشنوند و چون در آنجا [نزد نبی (ص) یا نزد قرآن] حاضر شدند [بعضی از آنها به بعضی دیگر] گفتند: ساکت شوید [که قرائت او را بدون مانع بشنویم] پس چون قضاء (فارغ) شد انذارکنان به سوی قوم خود بازگشتند

[در حالی که] گفتند ای قوم ما، همانا ما کتابی را شنیده‌‌ایم که بعد از موسی نازل شده که بر آنچه [از کتب] که بین دستش (از پیش) است مصدّق [تصدیق کننده] است که به سوی حقّ و به سوی طریق مستقیم هدایت می‌‌کند