سورهٔ مائده آیه ۱۰۶

ای کسانی که ایمان آورده‌‌اید [به معنی اسلام آورده‌‌اید] وقتی که مرگ به یکی از شما حاضر می‌‌شود حین وصیّت کردن [محتضر تحمّل] شهادت دادن بین خود [با] دو نفر دارای عدالت از بین شما [ای مسلمین بر عهدهٔ شما] است، یا دو نفر دیگر از غیر شما [از اهل کتاب]، اگر شما در زمین زده [در حال سفر] بودید و [در آن حال] مصیبت مرگ به شما اصابت کرد [و اجل شما نزدیک شد و کسی از خود را که تحمّل شهادت کند نیافتید] آن دو را [در وقت ادای شهادت] حبس (متوقّف) کنید، اگر شکّ کردید [که به وصیّت عمل نکنند، وگرنه که نه] بعد از نماز آن دو و اگرچه [مقسمٌ له، کسی که قسم داده می‌‌شود] دارای قرابت [بر ما] باشد، به خداوند سوگند داده شوند که آن را به بهائی (عَرَضی از دنیا) نفروشیم و شهادت خداوند را کتمان نکنیم که آنوقت (در آن صورت) البتّه از گناهکاران خواهیم بود

ای کسانی که ایمان آورده‌اید وقتی که مرگ به یکی از شما حاضر می‌شود حین وصیّت کردن (محتضر) (تحمّل) شهادت دادن بین خود (با) دو نفر دارای عدالت از بین شما (بر عهدهٔ شما) است، یا دو نفر دیگر از غیر شما (از اهل کتاب)، اگر شما در زمین زده (در حال سفر) بودید و (در آن حال) مصیبت مرگ به شما اصابت کرد آن دو را (در وقت ادای شهادت) حبس (متوقّف) کنید، اگر شکّ کردید (که به وصیّت عمل نکنند، وگرنه که نه) بعد از نماز آن دو و اگرچه (مقسم له، کسی که قسم داده می‌شود) دارای قرابت (بر ما) باشد، به خداوند سوگند داده شوند که آن را به بهائی (عرضی از دنیا) نفروشیم و شهادت خداوند را کتمان نکنیم که آنوقت (در آن صورت) البتّه از گناهکاران خواهیم بود

ای اهل ایمان، چون یکی از شما را هنگام مرگ فرا رسید، برای وصیّت خود دو شاهد عادل را گواه گیرید که از خودتان باشند، یا دو تن دیگر از غیر خودتان (از غیر مسلمانان) گواه گیرید اگر در سفر به شما مصیبت مرگ رسد (و شاهد خودی نیابید) ؛ آن دو شاهد را نگاه دارید اگر از آنها بدگمانید، تا بعد از نماز سوگند خورند که ما برای شهادت خود هرگز بهایی نمی‌خواهیم هر چند شهادت بر خویشانمان باشد و گواهی خود را که به امر خداست کتمان نخواهیم کرد، که اگر کتمان شهادت کنیم البته از گنهکاران خواهیم بود.