سورهٔ ذاریات آیه ۱۸

و آنها در سحر‌‌ها طلب آمرزش می‌‌کردند {انسان صغیر مانند انسان کبیر در وجودش شب و روز و خورشید و ماه هست، و شب او مراتب طبعش و نفس حیوانی او است، و روز او مراتب ملکوتش است، و خورشید او عقلش، و ماه او نفسش است که مستضیئه (روشنی یافته) به نور عقل است، و تا انسان از خانهٔ طبع خود و نفسش خارج نشود غفران مَساوی (بدی‌‌ها) او ممکن نمی‌‌شود و اگرچه هر روز هزار بار استغفار کند، و وقتی که از حدود نفس حیوانی‌‌اش خارج شود و به حدود قلبش و عقلش که آن در صغیر به منزله اسحار (سحرها) در کبیر است نزدیک شود با زبان حال خود غفران مَساوی خود را از پروردگارش سؤال (درخواست) می‌‌کند و خداوند او را اجابت می‌‌کند و او را می‌‌آمرزد چه با زبان قال خود سؤال کند یا سؤال نکند}

و آنها در سحر‌ها طلب آمرزش می‌کردند

و سحرگاهان از درگاه خدا طلب آمرزش و مغفرت می‌کردند.