سورهٔ مائده

ای کسانی که ایمان آورده‌‌اید نعمت خداوند [به اسلام] را بر خود به یاد آورید [از مدد ملائکه و لشکریانی که آنها را نمی‌‌بینید، یا از قوّت علیّ (ع) و شمشیرش] در آنوقتی که قومی همّت کردند که [در مکّه قبل از هجرت یا در بَدْر یا در اُحد یا در خندق] به شما دست یازند پس [به سبب اسلام شما یا بواسطهٔ علیّ (ع)] دستان آنها را از شما کوتاه کرد [و به یاد آورید شرف اسلام را تا آنکه با ترک قول محمّد (ص) دربارهٔ علیّ (ع) با او مخالفت نورزید، یا شأن علیّ (ع) را به یاد آورید و بعد از وفات محمّد (ص) با او مخالفت نکنید] و [در نسیان نعمت و مخالفت با علیّ (ع)] از خداوند بهراسید [و از غیر او نترسید] و مؤمنان پس باید تنها بر خداوند توکّل کنند [و بر غیر او اعتماد نکنند و جز از او نترسند]

و همانا خداوند از بنی اسرائیل پیمان گرفت و دوازده نقیب (مِهتر) از آنها را مبعوث کردیم [که به آنها امر کنند و ایشان را نهی نمایند] و خداوند فرمود که من با شما هستم [و آنچه را که انجام می‌‌دهید از شما مشاهده می‌‌کنم] که اگر [با اتّصال آن به نقباء (مِهتران) (ع)] نماز بپا دارید و [از هر چیزی حتّی از میل قوایتان به مخالفت با نقباء (ع)] زکات دهید و به رسولانم [که نقباء (ع) از آنها هستند] ایمان آورید و آنان را یاوری کنید و به خداوند با قرض دادنی نیکو [از اصل مال با انفاق آن در راه خدا، و اصل قوا با ضعیف کردن آن با عبادات و ریاضات] قرض بدهید {زکات همان فضول مالی است که آن حقّ غیر است و قرض از اصل مال است} البتّه حتماً بدی‌‌های شما را از شما بپوشانم و البتّه حتماً شما را [به سبب نمازتان و ایمانتان و یاوریتان] در جنّت‌‌هایی داخل می‌‌کنم که از تحت آنها نهر‌‌ها جاری می‌‌شود و هر کس از شما که بعد از آن [میثاق بر نقباء (ع) و وعده کردن بر آن] کفر بورزد پس از راه سواء (راست، درست) گمراه شده است [پس ای امّت محمّد (ص) به یاد آورید و به میثاقتان بر علی (ع) وفاء کنید و بعد از میثاق کفر نورزید]

پس به (سبب) آنچه که آنها پیمانشان را نقض کردند آنها را لعنت کردیم [پس میثاقتان را به یاد آورید و آن را نقض نکنید] و قلوب آنها را سخت قرار دادیم [که با مواعظ (پندها) متأثر نمی‌‌شوند] کلام را از مواضع (جایگاه‌‌ها) آن تحریف می‌‌کنند {چنانکه بزودی ای امّت محمّد (ص) بعداً آن را با تأویلات فضیحه برای تمویه (فریب) کسی که عقل ندارد تحریف خواهید کرد} و بهره‌‌ای (نصیبی) که از آنچه به آن یادآوری شده بودند [از میثاق و وعدۀ بر آن] را فراموش کردند و همواره بر خیانت (پیمان شکنی) از آنها [بواسطهٔ نقض میثاق که آن اصل خیانات است] مطّلع می‌‌شوی مگر اندکی از آنها پس از آنها عفو کن و درگذر {عفو ترک انتقام، و صفح ترک یادآوری مَساوی (بدی‌‌ها) و اخراج از قلب است} [و به آنها احسان کن] همانا خداوند نیکوکاران را دوست می‌‌دارد

و از کسانی که گفتند ما نصرانی هستیم [یعنی منتحل به نصرانیّت هستند، نه اینکه با بیعت با اوصیاء عیسی (ع) نصرانی شده‌‌اند، تنصّر (نصرانی شدن) جز این نیست که با بیعت با اوصیاء عیسی (ع) حاصل می‌‌شود] از آنها میثاقشان را گرفتیم پس [مانند یهود] بهره‌‌ای (نصیبی) از آنچه که به آن تذکّر داده شده بودند را فراموش کردند [پس نسیان (فراموش کردن) سبب اختلافشان گشت] و بین آنها دشمنی [به افعال] و کینه‌‌توزی [به قلوب] انداختیم [و آن خواری آنها در دنیا بود] تا روز قیامت و خداوند [در آخرت] به آنها آنچه را که [صُنع] می‌‌کردند خبر خواهد داد {پس ای امّت محمّد (ص) حذر کنید از اینکه در نسیان میثاق بر علی (ع) مثل آنها باشید که بین شما عداوت و بغضاء در دنیا واقع خواهد شد و خداوند شما را در آخرت بر آن مؤاخذه خواهد کرد}

ای اهل کتاب همانا رسول ما نزد شما آمده که بسیاری از آنچه از کتاب [نبوّت به صورت تورات و انجیل] را که مخفی می‌‌کردید برای شما بیان کند {تعریض به امّت محمّد (ص) و اخفاء (پنهان کردن) آنها بسیاری از کتاب را بعد از او، و به تبیین (بیان کردن) علیّ (ع) برای آنها به آنچه که مخفى می‌‌کردند است} و از بسیاری عفو می‌‌کند (از آن اعراض می‌‌کند و آن را ظاهر نمی‌‌کند) به راستی که نور و کتاب مبین (آشکار کننده) از سوی خداوند نزد شما آمده است

خداوند با آن کسی را که از رضوان (رضایت) او [همان ولایت علیّ (ع) و بیعت بر او است] تبعیّت کند به راه‌‌های سلام (سلامت) هدایت می‌‌کند و آنها را به اِذن خود از تاریکی‌‌ها[ی متراکمه (فشرده) در مرتبهٔ نفس] به سوی [عالم] نور [و آن فراخی عالم روح است] خارج می‌‌کند و آنها را به صراطی مستقیم [و آن مراتب نورانیّت علیّ (ع) است که معرفت آن معرفت خدای تعالی است] هدایت می‌‌کند

همانا آنانی که گفتند: خداوند همان مسیح پسر مریم است کفر ورزیده‌‌اند، [ای محمّد برای ردّ بر آنها] بگو: [اگر آنطور است که می‌‌گویید] اگر بخواهد که مسیح پسر مریم و مادرش و کسانی که در زمین هستند را جمیعاً هلاک می‌‌کند، پس کیست که چیزی را از خداوند مالک شود [یعنی بر چیزی از آنچه که خداوند آن را مالک است احدی به تغییر آن یا دفع آن قدرت ندارد]، و ملک آسمان‌‌ها و زمین و آنچه که بین آن دو هست برای خداوند است هر چه را که بخواهد خلق می‌‌کند [پس تعجّب نکنند که عیسی (ع) را از مؤنّث بدون مذکّر خلق کرد] و خداوند بر هر چیزی بسیار توانا است [و بر خلق انسان بدون پدر و اهلاک جمیع کسانی که در زمین هستند قدرت دارد و خلق عیسی (ع) بدون پدر دلالت بر عموم قدرت او می‌‌کند نه بر خدا بودن عیسی (ع)]

و یهود و نصاری گفتند ما پسران خداوند و دوستان اوئیم، [به عنوان ردّ آنها] بگو پس چرا شما را به خاطر گناهانتان تعذیب می‌‌کند؟ بلکه شما بشری از جملهٔ کسانی که خلق کرد هستید، می‌‌آمرزد کسانی [از شما] را که می‌‌خواهد و عذاب می‌‌کند کسانی [از شما] را که می‌‌خواهد و مُلک (مملکت، پادشاهی) آسمان‌‌ها و زمین و آنچه که بین آن دو هست برای خداوند است و برگشت (سرانجام) به او است [بیان برای مساوات آنها و غیر آنها در منتهی شدن به او است]

ای اهل کتاب هرآینه رسول ما نزد شما آمده با فترتی (فاصله زمانی) از رسولان [که آنچه را که به آن احتیاج دارید] برای شما بیان کند {مراد فتور (سست شدن) احکام رسولان (ع) است برای عدم ظهور آنها و اختفای اوصیای آنها نه انقطاع وحی و انقطاع حجّت، زیرا بین عیسی (ع) و محمّد (ص)، انبیاء (ع) و اوصیائی (ع) بوده‌‌اند، بیشتر آنها مغمور (گمنام) غیر ظاهر بودند و دین او در نهایت خفاء بوده است و اگرچه ملّتش ظاهر و غالب بوده است} که مبادا بگویید بشارت دهنده‌‌ای و نه بیم دهنده‌‌ای نزد ما نیامد، به تحقیق بشارت دهنده و بیم دهنده نزد شما آمده و خداوند بر هر چیزی بسیار توانا است [بر ارسال رسول حین فترت یا بر به نطق درآوردن جوارح شما قدرت دارد که مبادا آمدن رسول و تبلیغ او را انکار کنید، یا قدرت دارد بر عذاب شما که رسول او را انکار می‌‌کنید و به او اقرار نمی‌‌کنید]

و [عذر نیاورید و به یاد آورید] آنوقتی که موسی به قومش گفت ای قوم من، به یاد بیاورید نعمت خداوند را بر شما آنوقتی که پیامبرانی در میان شما قرار داد و برای شما پادشاهانی قرار داد و آنچه را که به احدی از عالمیان نداد [از فلق بحر (شکافتن دریا) و تظلیل غمام (سایه انداختن ابر) و انزال منّ و سلوی و غیر آن] به شما داد