سورهٔ انعام آیه ۱۱۰

و دل‌‌های آنان و دیدگان آنان را وارونه می‌‌کنیم {فؤاد بر قلب لَحْمانی (گوشتی) و بر نفس انسانی و بر لطیفهٔ سیّارهٔ انسانی و بر قلب که آن مرتبه‌‌ای از مراتب انسان است و بر جهت روحانیّت از انسان اطلاق می‌‌شود، و روحانیّت انسان یعنی قلب او مانند بدنش مُسْتَوِی القامه (راست قامت) خلق شده رأس آن از بالاست و تقلیب (وارونه کردن) آن عبارت از تعلّق او به مشتهیات حیوانی است و استقامت آن عبارت از تعلّق او است به آنچه که انسانیّت انسان آن را اقتضاء می‌‌کند، و استقامت اَبْصار (دیدگان) عبارت است از ادراک آنچه که موافق با آخرت است از هر آنچه که بصر یا بصیرت آن را درک می‌‌کند، و تقلیب آن سبب برای ادراک مقتضیات حیوانی و اِحتجاب از اعتبار (عبرت گرفتن) به مدرکات است} همانطور که بار اوّل به آن [چه از آیات نازل شده یا به قرآن یا به نبیّ (ص)] ایمان نیاوردند و آنها را در طغیانشان رها می‌‌کنیم که [در گمراهی] سرگردان شوند

و دل‌های آنان و دیدگان آنان را وارونه می‌کنیم همانطور که بار اوّل به آن ایمان نیاوردند و آنها را در طغیانشان رها می‌کنیم که سرگردان شوند.

و ما دل و دیده اینان را چنانکه اول بار ایمان نیاوردند اکنون نیز از ایمان بگردانیم و آنها را به حال طغیان و سرکشی واگذاریم تا در ورطه ضلالت فرومانند.