سورهٔ صف آیه ۲

ای کسانی که ایمان آورده‌اید چرا آنچه که [خود] انجام نمی‌دهید را [به دیگران] می‌گوئید {و این گفتن اعمّ از این است که در احکام الهیّه باشد به اینکه انسان به نحو افتاء یا تقلید حکمی از احکام را بگوید و حال آنکه خود آن را انجام ندهد، و در امر به معروف و نهی از منکر به این است که به غیر خود امر کند و حال آنکه خود ایتمار (فرمانبرداری) نکند و نهی کند و خود انتهاء (خودداری) نکند، و در مواعظ و نصایح به این است که وعظ کند و نصیحت نماید به آنچه که خود آن را انجام نمی‌دهد، و مجتهدین که خودشان را برای بیان احکام بندگان نصب نموده‌اند و مقلّدین که خودشان را لذلک نصب کرده‌اند به اوّلی و دوّمی، و قصّاص (قصّه‌سرایان) و وعّاظ به سوّمی ابتلی شده‌اند، و اگرچه بیشتر مردم ولو بالنّسبه به کسان زیر دست خود و در مواعید و عقود و بیعت اسلامیّه و ایمانیّه از این سه خالی نمی‌شوند، و در صنایع و حِرَف (حرفه‌ها) این است که صاحب حرفه وقتی که به صاحب صنعت بگوید که شایسته است که صنعت او چنین و چنان باشد، یا بگوید صنعت وقتی که چنین و چنان باشد مصنوع محکم می‌باشد و باقی می‌باشد و خود انجام ندهد}

ای کسانی که ایمان آورده‌اید چرا آنچه که (خود) انجام نمی‌دهید را (به دیگران) می‌گوئید

الا ای کسانی که ایمان آورده‌اید، چرا چیزی به زبان می‌گویید که در مقام عمل خلاف آن می‌کنید؟