سورهٔ منافقون

وقتی که منافقان نزد تو می‌‌آیند می‌‌گویند شهادت می‌‌دهیم که همانا تو البتّه رسول خدایی و خداوند می‌‌داند که تو، البتّه رسول او هستی و خداوند گواهی می‌‌دهد که منافقان البتّه دروغگو هستند {نفاق عبارت از اظهار آنچه است که به آن عقیده نداشته باشی مثل کسانی که بدون اعتقاد به رسالت رسول (ص) یا با شکّ در رسالت او اظهار اسلام نمودند و با بیعت نبویّه بیعت کردند، یا معتقد بودند سپس شکّ و انکار پیشآمد کرد، این بحسب ظاهر و اعتقاد است و گاهی نفاق بحسب اعمال ظاهره بدون موافقت احوال باطنه اعتبار می‌‌شود}

قسم‌‌هایشان را به عنوان سپر [از قتل و اسر (اسارت)] گرفته‌‌اند [و با آن خون‌‌هایشان و اموالشان را حفظ کردند، یا از شتم و لوم (سرزنش) مسلمین آن را به عنوان سپر گرفتند، یا سپر از سوء ظنّ مسلمین به آنها و فرارشان از آنها] و از راه خدا [که همان علی (ع) و ولایت او است] صدّ کردند (بازداشتند یا اعراض کردند) همانا آنها آنچه که عمل می‌‌کردند بد است

آن [دروغ و به عنوان سپر گرفتن ایمان و صدّ (منع کردن) و صدود (مانع شدن) از سبیل الله] به (سبب) این است که آنها ایمان آوردند سپس کفر ورزیدند {و کفر بعد از ایمان ابلغ (بیشتر) و اشدّ (شدیدتر) از کفر اوّل است و کفر نفاق افضح (رسواتر) است} پس بر قلوب آنان مهر نهاده شد [به حیثی که مدخل و مخرج برای ملک و نور در آنها باقی نماند] و (حال آنکه) آنها نمی‌‌فهمند [ادراکی اخروی مؤدّی به ادراک دیگر را درک نمی‌‌کنند]

و وقتی که آنها را می‌‌بینی اجسام آنها [به حسن (زیبایی) آنها و تجمّل آنها به آنچه که با آن تجمّل می‌‌شوند و طراوت آنها و نضارت (شادابی) آنها] تو را متعجّب می‌‌کند و اگر [سخن] بگویند [برای طلاقت (روانی) زبانشان و حلاوت کلامشان] به گفتارشان گوش می‌‌دهی مانند اینکه آنها [در خالی بودنشان از روح و عقل] چوب‌‌هایی [بر دیوار] نهاده شده هستند که [به عنوان ستون برای سقفی یا غیر آن نیستند، برای عدم توکّلشان بر پروردگارشان و جُبن (ترس) آنها و اتّهام آنها دربارۀ مسلمین] هر صدایی را علیهم (بر ضدّ خود) می‌‌پندارند، آنها دشمن هستند، پس از آنها حذر کن خداوند آنها را [از حیات انسانی] کشته است چگونه [از حقّ] بر می‌‌گردند (روی می‌‌گردانند)

و وقتی که به آنها گفته شود که بیایید تا رسول خدا برای شما آمرزش بطلبد [از روی انکار و استکبار] سرهایشان را بر می‌‌گردانند و آنها را می‌‌بینی که صدّ می‌‌کنند (مانع می‌‌شوند یا اعراض می‌‌کنند) و آنها [از اتیان (آمدن) و اعتذار (عذرخواهی) و استغفار (طلب آمرزش)] استکبار کننده‌‌اند

برای آنها طلب آمرزش کنی یا برای آنها طلب آمرزش نکنی بر آنها یکسان است خداوند هرگز آنها را نخواهد آمرزید همانا خداوند مردمان فاسق را [به جنّت یا به حقّ] هدایت نمی‌‌کند

آنها کسانی هستند که می‌‌گویند که به کسانی که نزد رسول خدا هستند انفاق نکنید تا آنکه پراکنده (متفرّق) شوند و (حال آنکه) گنج‌‌های آسمان‌‌ها و زمین برای خداوند است و لکن منافقان [که می‌‌گویند انفاق نکنید تا آنکه متفرّق شوند] نمی‌‌فهمند [یعنی آن را با ادراکی اخروی درک نمی‌‌کنند]

می‌‌گویند قطعاً اگر به مدینه مراجعت کنیم حتماً عزیزتر آنها، ذلیل‌‌تر را بیرون می‌‌کند {از خودشان به عزیزتر و از مؤمنین به ذلیل‌‌تر کنایه کرده‌‌اند} و (حال آنکه) عزّت فقط برای خداوند و برای رسولش و برای مؤمنین است و لکن منافقین نمی‌‌دانند [که عزّت دنیوی و اخروی برای خداوند و نزد خداوند و برای کسانی از حزب الله می‌‌باشد و اگرچه بحسب انظار ظاهری مغلوب می‌‌باشند]

ای کسانی که ایمان آورده‌‌اید اموال شما و اولاد شما، شما را از ذکر خداوند سرگرم نسازد {زیرا به قلب برای لطافتش بر آن چیره می‌‌شود و اشتغال آن به کثرات خیالی آن را قسیّ می‌‌کند و ذکر خداوند آن را از رین (حجاب دل که موجب کفر و گمراهی است، چرک، زنگ) جلاء می‌‌دهد، پس اگر انسان به اموال و اولاد اشتغال بدارد پس وقتی که ذاکر بر خداوند باشد ذکر جلاء دهنده بر قلب او از رین می‌‌گردد، و وقتی که از ذکر خداوند غافل باشد رین بر قلب او متراکم می‌‌گردد به حیثی که اوّلاً تشکیک می‌‌کند سپس کفر می‌‌ورزد و نفاق می‌‌کند} و کسی که آن را انجام دهد پس آنان [برای اتلاف بضاعتشان و عدم اخذ عوض برای آن] همان زیانکارانند

و قبل از آنکه مرگ به هر کدام از شما فرا رسد از آنچه [از اموال و قوا و اعراض] که به شما روزی داده‌‌ایم [و از نسبت دادن افعال و اوصاف به خودتان، و از انانیّات خویش] انفاق کنید، پس بگوید پروردگارا چرا برای من [اجلم را] تا مدّتی نزدیک به تأخیر نینداختی که [از آنچه که شایسته است که از آن تصدّق کنم] تصدّق کنم و از صالحان شوم

و (حال آنکه) خداوند هرگز نفسی را وقتی که اَجل آن بیاید [یعنی اجل مقدّر می‌‌شود] به تأخیر نخواهد انداخت و خداوند به آنچه که عمل می‌‌کنید آگاه است.