سورهٔ تحریم آیه ۲

خداوند حلال کردن سوگندهایتان [یعنی تحلیل (رفع اثر) سوگندهایتان یا کفّارۀ سوگندهایتان را زیرا آن موجب تحلیل سوگند است] را بر شما فرض (واجب، یا مقدّر یا ثبت) کرده و خداوند مولای شما است [و او به استرضاء (طلب رضایت) سزاوارتر است] و او [به مصالح شما] بسیار دانا [است، و وقتی که می‌گوید سوگندهایتان را با کفّاره تحلیل کنید پس تحلیل کنید] و [در فعال خود و اقوال خود] حکیم است [و برای شما تشریع نمی‌کند و به شما امر نمی‌کند و شما را نهی نمی‌کند مگر به آنچه که در آن مصالح (مصلحت‌ها) و غایات شریفهٔ انیقه (شگفت‌آور) هست] {مثل این عتاب دلالت می‌کند بر کمال عنایت او به محمّد (ص) و رأفت او به او به حیثی که راضی نشده که او (ص) بعضی ملاذّ (لذّت‌ها) مباحه را بر خودش حرام نماید، مانند پدر شفیقی (مهربان) که فرزندش را از ترک کردن بعضی ملاذّ نفسانیّه منع می‌کند شفقت کردن بر او است و از جهت منع از امساک از بعضی آنچه که حظوظ (بهره‌ها) نفس در آنها هست برای او است و دلالت نمی‌کند بر اینکه از او ذنبی یا خلاف امری صادر شده، غایت امر این است که آن دلالت می‌کند بر اینکه او از بعضی ملاذّ به جهت استرضاء بر بعضی ازواجش امتناع کرده، و استرضاء ازواج از آنچه است که بر او ندْب است، و ندب به کاری گفته می‌شود که فاعلش مستحقّ مدح و ثواب باشد امّا بر تارکش گناه و عقابی نباشد، و لذا به عمل شرعی که زائد بر فرایض و واجبات و سنن انجام شود گفته می‌شود، و در سبب نزول آیات گفته‌اند که: رسول خدا (ص) در خانۀ بعض زنانش (عایشه یا حفصه) بود، پس ماریه تناول (پرداختن به چیزی) نمود، پس حفصه آن را دانست و غضب کرد، پس رسول خدا (ص) استحیاء (حیاء کردن) نمود، و فرمود: کافی است، و ماریه را بر خودم حرام کردم و من پنهانی به تو سرّی گویم که اگر تو به آن خبر دهی پس لعنت خدا و ملائکه و مردم همگی بر تو باد، پس گفت: بله، آن چیست! پس فرمود (ص): که بعد من ابابکر دنبال خلافت می‌شود سپس بعد او پدر تو، پس حفصه آن را به عایشه خبر داد، و عایشه به ابوبکر خبر داد، و ابوبکر به عمر گفت}

خداوند حلال کردن سوگندهایتان را بر شما فرض کرده و خداوند مولای شما است و او دانا و حکیم است

خدا مقرر کرد برای شما که سوگندهای خود را (به کفّاره) بگشایید، و خدا مولای شما بندگان (و حکمش نافذ) است و هم او (به هر چیز عالم) دانا و به حکمت (تمام امور خلق) آگاه است.