سورهٔ قلم آیه ۴

و همانا تو البتّه بر سجیّه‌‌ای عظیم هستی {خُلق به معنی سَجّیه (خوی) و طبیعت و مروّت و دین است و مقصود این است که تو بر خُلقى هستی که به سبب آن هر آنچه که بر تو ایراد (وارد شدن) می‌‌شود از آنچه که وقتی که غیر تو بر او ایراد می‌‌شود متغیّر می‌‌شود را تحمّل می‌‌کنی و حال آنکه تو را نه ظاهراً و نه باطناً تغییر نمی‌‌دهد، و مثل آن خُلق جز از دین عظیم که همان ولایت علی (ع) و همان ولایت مطلقه است نمی‌‌باشد، زیرا کسی که از مقام بشریّت ترقّی کرده و به مقام ولایت مطلقه وصل شده جمیع اوصاف رذیلۀ او که همان اخلاق حیوانیّه و رذایل نفسانیّه است مبدّل به اوصاف مَلکیّه می‌‌شوند که همان خصائل حسنه هستند و از جملهٔ آنها مروّت کامله است، و سبب همه همان طبع کامل و مزاج معتدل است}

و همانا تو البتّه بر سجیّه‌ای عظیم هستی

و در حقیقت تو به نیکو خلقی عظیم آراسته‌ای.