سورهٔ انعام

و اگر ما ملائکه را به آنها نازل می‌‌کردیم و مردگان با آنان [دربارهٔ رسالت تو] سخن می‌‌گفتند و هر چیزی را رو در رو [به معاینه و مقابله برای آنها] بر آنها حشر می‌‌کردیم [یعنی با سببیّت اسباب ظاهری] آنها ایمان نمی‌‌آوردند مگر آنکه خداوند [با سبب هر مسبّب که همان مشیّت است] بخواهد و لکن اکثر آنان [اعمّ از مؤمنین یا مشرکین یا جمیع] نمی‌‌دانند [که مشیّت همان سبب ایمان است نه آیت مقترحه و تمنّا شده]

و این‌‌چنین [که برای تو دشمنی از قومت قرار دادیم] برای هر پیامبری دشمنی از شیاطین انس و جنّ قرار دادیم که بعضی از آنها به بعضی دیگر سخنان آراسته‌‌ای را [با حُسن جلوه دادن گفتار کاذب با تمویه (خلاف را آراستن) آنها] برای فریب دادن (بصورت فریبنده) وحی می‌‌کنند [یعنی القاء می‌‌کنند] و اگر پروردگارت می‌‌خواست آن را انجام نمی‌‌دادند [پس از آنچه که انجام داده‌‌اند اندوه مدار که آن به مشیّت ما بوده و در آن مصالح و حکمت‌‌هایی برای شما هست] پس آنان و آنچه که افتراء می‌‌بندند را [بدون تعرّض بر آنها به ردّ و قبول] واگذار [تا حکمت‌‌ها و مصالح ما جریان یابد]

و تا قلب‌‌های کسانی که به آخرت ایمان نمی‌‌آورند به آن متمایل شوند و تا از آن راضی شوند و تا آنچه که آنان کسب کننده هستند را به دست آورند [تا از مؤمنین متمایز شوند و با ایذای خود به مؤمنین ایمان آنها را خالص سازند]

[بگو:] آیا پس [من] غیر از خداوند را به عنوان حَکَم (داور) بطلبم؟ و (حال آنکه) او کسی است که کتاب [قرآن و نبوّت] را به تفصیل نزد شما فرو فرستاد و کسانی که به آنها کتاب [یعنی نبوّت] داده‌‌ایم می‌‌دانند که آن به حقّ از پروردگار تو نازل شده پس هرگز از شک کنندگان مباش

و کلمهٔ پروردگار تو (همان مشیّت و همان ولایت مطلقه) از حیث راستی و عدل (اعطاء حقّ هر ذی حقّی به آن) [با محمّد (ص) و علی (ع)] تمام شد که مبدّلی [تبدیل کننده‌‌ای] برای کلمات او نیست [پس به آنچه که می‌‌گویند اندیشه مدار و به آنچه که تکذیب می‌‌کنند اندوهگین مشو] و او [به آنچه که دربارهٔ علی (ع) می‌‌گویند] شنوا و [به حال همه و استحقاق او] دانا است

و اگر از اکثر کسانی که در زمین هستند اطاعت کنی تو را از راه خدا گمراه می‌‌گردانند زیرا که جز از گمان تبعیّت نمی‌‌کنند و جز این نیست که حدس می‌‌زنند [و اصلاً علمی ندارند تا از آنها امکان متابعت از علم تصوّر شود] {ظنّ از صفات نفس است زیرا علوم آن، اگرچه یقینی و ادراکاتش غیر ظنّى باشد پس همان ظنون هستند و علوم نیستند به خاطر آنکه علم آن است که وجه آن به سوی علوّ (بالا) باشد و در اشتداد باشد، و علم نفس غیر مطیعه وجهش به سوی سفل می‌‌باشد و در تنزّل می‌‌باشد}

همانا پروردگارت! او داناتر است به کسی که از راه او گمراه می‌‌شود و او به هدایت شدگان داناتر است {پس آنچه که باید از آن پیروی شود همآنچه است که ربّ گفته است، نه آنچه که آن را به ظنون خود از نسبت دادن ضلال و اهتداء به مردم گفته‌‌اند، پس بال (اندیشه) مدارید به آنچه که گفتند و نه به آنچه که حرام کردند و حلال کردند و از فرمان‌‌های پروردگارتان ایتمار نمایید}

پس از آنچه که نام خداوند بر آن ذکر شده بخورید اگر به آیات او [و بزرگترینِ آیات محمّد (ص) و علی (ع)] مؤمن هستید {اَکْل (خوردن) اعمّ از فعل قوا و اعضاء و صفات نفس و ادراک مدارک ظاهری و باطنی و عقاید عقلانیّه است، و اینکه اصل در اسم اللّه همان ولایت است و اینکه آن اسم اعظم است، و اینکه اسمى نیست مگر اینکه آن ظلّ (سایه) برای آن اسم اعظم است، و اینکه علی (ع) همان مظهر اتّم او است، و تعمیم اَکل در هر فعل و قول و اَکل و شُرب و ادراک و خاطر و علم و معرفت و اعتقاد و کشف و شهود و عیان ممکن می‌‌شود، زیرا همه نسبت به آن قوا که همان مبدأ آنها است اکل هستند، و همچنین تعمیم اسم اللّه در دو اسم قولی و قلبی متّصل به صورت ملکوتی او که در لسان آنها فکر و سکینه و حضور و ذکر حقیقی نامیده می‌‌شود ممکن می‌‌شود، پس هر چه که با حضور نزد اسم اعظم و تذکّر (یادآوری) او با صورت ملکوتیش انجام شود پس آن حلال است و نه وزر با آن است و نه وبال، و با تذکّر اسم اعظم به آنچه که گفتیم آنچه که آن مکروه (ناپسند) اسم اعظم است واقع نمی‌‌شود و مکروه او مکروه خداوند است، و حرامی خارج از سنّت از او واقع نمی‌‌شود}

و شما را چه شده [چه فایده‌‌ای برای شما دارد] که از آنچه که اسم خداوند بر آن ذکر شده نمی‌‌خورید؟ و (حال آنکه) البتّه آنچه را که بر شما حرام کرده است را برای شما شرح داده مگر آنکه ناچار از آن شوید و همانا بسیاری [از مردم] به هواهایشان [دیگران را] بدون علم گمراه می‌‌کنند همانا پروردگارت! او به تعدّی کنندگان داناتر است [و او تعالی همانطور که آنها را می‌‌شناسد، اعتداى آنها و تجاوزشان از حدود خداوند را می‌‌داند، و به شما دربارهٔ تجاوز آنها خبر داده بود، و به آنچه که در حرمت ذَبیحه و مردار و حلیّت آن دو گفته‌‌اند بال (اندیشه) مدارید و به امر خداوند ایتمار نمایید]

و ظاهر گناه و باطن آن را واگذارید همانا کسانی که کسب گناه می‌‌کنند [آنچه که از متابعت آن دو ناشی می‌‌شود را حاصل می‌‌نمایند] بزودی به آنچه که مرتکب می‌‌شدند مجازات خواهند شد