سورهٔ انعام

و او قاهر (چیره و مستولی) فوق بندگانش است [که دربارهٔ آنها آنچه که بخواهد بلامانع حکم می‌‌کند و به قهر خود و تسلّطش و احاطه‌‌اش اکتفاء نمی‌‌کند] و بر شما نگهبانانی می‌‌فرستد [که شما را از مَردهٔ (مریدان، متمرّدان، سرکشان) شیاطین و هوام (حشرات زهردار و موذی و هر خزنده و گزنده، شیران بیشه) زمین و سایر آفات حفظ می‌‌کنند و اعمال شما را با نوشتن و ثبت کردن حفظ می‌‌نمایند] تا وقتی که مرگ به [سراغ] یکی از شما می‌‌آید که فرستادگان ما او را می‌‌میرانند و آنها کوتاهی نمی‌‌کنند

سپس [همانطور که از او آمده بودند] به خداوند مولای حقّ خود برگردانده می‌‌شوند، آگاه باشید که حکم برای او است و او سریعترین محاسبه کنندگان است

بگو: چه کسی شما را از تاریکی‌‌های خشکی و دریا نجات می‌‌دهد [در حالی] که او را [جهراً (آشکارا)] به زاری و در نهان (به سرّ) می‌‌خوانید [در حالی که می‌‌گویید:] که اگر ما را از این نجات دهد پس حتماً از شکرگزاران خواهیم شد

بگو: خداوند است که شما را از آن و از هر اندوهی نجات می‌‌دهد [با این حال] سپس شما شرک می‌‌ورزید

[به جهت تهدید آنان] بگو: او قادر است بر اینکه عذابی از بالای [سر] شما [همانطور که بر قوم لوط با باران سنگ فرستاد] یا از زیر پاهایتان [مانند غرق کردن فرعون و قومش و فرو بردن قارون] بر شما بفرستد یا شما را به صورت فرقه‌‌هایی [مختلف المسلک متخالف الاهواء که هر فرقه مُشایع (دنباله‌‌رو، هوادار) امامی است] در‌‌آمیزد (مخلوط کند) و بأس (ناراحتی، سختی) بعضی از شما را [با جنگ و مدافعه و سرقت و قطع طریق (راهزنی)] به بعضی دیگر بچشاند، بنگر که چگونه آیات را صرف [یعنی به اشکال مختلف بیان] می‌‌کنیم به ترقّب اینکه آنها [آیات قدرت ما را بر تفضّل بر مؤمنان و انتقام از کافران] بفهمند

و قوم تو او را [یعنی قادر بودن او یا علی (ع) را یا عذاب را یا قرآن را که ذکر او در آن هست را] تکذیب کردند و (حال آنکه) او حقّ است، بگو من وکیل شما نیستم [تا شما را از تکذیب کردن منع کنم، و جز این نیست که تبلیغ بر (عهدهٔ) من است]

هر خبری وقتی دارد و [اوان وقوع آن را] خواهید دانست

و آنوقت کسانی را می‌‌بینی که در آیات [تدوینی و تکوینی] ما [و بزرگترین آنها ولایت] خوض (امعان نظر) می‌‌کنند {اشاره به قصّه سرایان در سخن دربارهٔ خداوند و جدال دربارهٔ قرآن است} پس از آنها دوری کن تا آنکه در سخنی غیر از آن فرو روند و اگر شیطان فراموشت ساخت بعد از به یاد آوردن من با این مردمان ستمگر منشین

و چیزی از حساب آنها بر [عهدهٔ] کسانی که پرهیز می‌‌کنند نیست و لکن یاد آوردن [بر عهدهٔ آنان است که قُبح خُوض را به یادشان آورند و به قدر آنچه که برای آنها ممکن می‌‌شود از آن منع کنند] باشد که آنها [از خوض کردن] بپرهیزند [و آیات را به آنچه که در آن ازدراء (خوار شمردن) است ذکر نکنند و در گمراهیش و عقوبتش واقع نشوند]

و کسانی که دینشان را لَعِب (بازیچه) و لَهْو (سرگرمی) {لعب آنچه است که غایت عقلی نداشته باشد ولی غایت خیالی داشته باشد و لهو آنچه است که غایت عقلی و نه خیالی نداشته باشد و اگرچه غایت خفیّه مثلاً مانند گذران عادت داشته باشد} گرفته‌‌اند {یعنی کسی که دینش را با خیال خود اخذ کرده، و غایتی سوای غایات خیالی دنیوی از جاه و مناصب یا صحّت و وسعت یا توافق با اقران یا تفوّق بر امثال یا تنعّم در آخرت و نجات از عقوبت در آن، یا نزدیکی به انبیاء و ائمّه و در جنّت، یا نزدیکی به خداوند و مخصوص بودن از بین امثال با آن قرب برایش متصوّر نیست برای اینکه آنها صورت دین را برای دنیا گرفته‌‌اند و آلت دین را به عنوان شَرَک (تور، دام، تله) برای دنیا قرار داده‌‌اند} و زندگی دنیا آنان را فریفته است را رها کن و به آن یادآوری کن که مبادا نفسی به آنچه که کسب کرده گرفتار شود، برای او غیر از خداوند ولیّ و نه شفاعت کننده‌‌ای نیست و اگر وی با هر عوضی (فدیه‌‌ای) عوض (فدیه) دهد از او اخذ نمی‌‌شود، آنان کسانی هستند که به آنچه که کسب کرده‌‌اند گرفتار شده‌‌اند به خاطر آنچه که کفر می‌‌ورزیدند برای آنها شرابی از آب داغ و عذابی دردناک هست