سورهٔ اعراف آیه ۱۷۶

و اگر می‌‌خواستیم حتماً او را به آنها [یعنی به آن آیات] بالا می‌‌بردیم و لکن او به زمین [طَبْع و بعد از آن به زمین طین (گل، خاک) برای قضای مشتهیاتی از آن] تمایل داشت و از هوایش پیروی کرد و مثل او [بعد از آنکه به زمین تمایل پیدا کرد در شدّت تعبش و کثرت حرکتش برای تحصیل مأمول (خواسته، آرزو شده) خود از زمین برای تسکین حرارت حرصش و عدم انتفاع در تسکین حرص] مانند مَثَل [آن] سگی است که چه بر آن حمله‌‌ور شوی لَه‌‌لَه می‌‌زند یا آن را ترک کنی [باز] له‌‌له می‌‌زند آن مَثل این مردمان است که آیات ما را تکذیب کرده‌‌اند [و هر مکذّب (دروغ بند) به آیات خداوند این مَثَل او است] پس این قصّه‌‌ها را [بر یهود و غیر آنها] قصّه کن راجی به اینکه آنها [در مآل (نتیجه، عاقبت) افعالشان و احوالشان] تفکّر کنند

و اگر میخواستیم حتماً او را به آن (آیات) بالا میبردیم و لکن او به زمین تمایل داشت و از هوایش پیروی کرد و مثل او مانند مَثَل (آن) سگی است که چه بر آن حمله‌ور شوی لَه‌لَه می‌زند یا آن را ترک کنی (باز) له‌له می‌زند آن مَثل این مردمان است که آیات ما را تکذیب کرده‌اند پس این قصّه‌ها را قصّه کن راجی به اینکه آنها تفکّر کنند

و اگر می‌خواستیم به آن آیات او را رفعت مقام می‌بخشیدیم، لیکن او به زمین (تن) فروماند و پیرو هوای نفس گردید، و در این صورت مثل و حکایت حال او به سگی ماند که اگر بر او حمله کنی و یا او را به حال خود واگذاری به عوعو زبان کشد. این است مثل مردمی که آیات ما را بعد از علم به آن تکذیب کردند. پس این حکایت بگو، باشد که به فکر آیند.