سورهٔ اعراف

و [به یاد آور یا به آنها یادآوری کن] آنوقتی را که به آنها گفته شد که در این قریه (شهر) [بیت المقدس] ساکن شوید و هر چه که خواستید از آن بخورید و خاضعانه سخن بگویید و سجده‌‌کنان از درب داخل شوید که خطاهایتان را بر شما بیامرزیم بزودی نیکوکاران را زیاد خواهیم کرد

پس کسانی از آنها که ظلم کردند سخن را به غیر آنچه که به آنان گفته شده بود تبدیل کردند و به آنچه که ظلم می‌‌کردند از آسمان عذابی بر آنها فرستادیم

و از آنان دربارهٔ قریه‌‌ای که در کنار دریا بود سؤال کن آنوقتی که در شنبه‌‌ها تعدّی می‌‌کردند {زیرا شنبه عید آنها بود و نزد آنها حرمت داشت و یکشنبه برای نصاری عید بود چنانکه برای محمّد (ص) جمعه عید می‌‌باشد} آنوقت که روز شنبهٔ خود را رعایت می‌‌کردند ماهی‌‌هایشان بطوری پدیدار نزد آنان می‌‌آمدند [به حیثی که صبر از صید کردن برای آنها ممکن نمی‌‌شد و حال آنکه آنها از صید در روز شنبه نهی شده بودند] و روزی که شنبه را رعایت نمی‌‌کردند، [ماهی‌‌ها] نزد آنها نمی‌‌آمدند، این چنین آنها را به (سبب) آنچه که فسق می‌‌کردند آزمودیم [یعنی این ابتلاء به سبب فِسْق آنها و عصیان آنها بود]

و آنوقتی را که گروهی از آنان [از نهی کنندگان واعظ (نصیحت کننده) یا از ساکتان غیر واعظ، یا از عصیانگرانی که از روی استهزاء یا از روی اعتقاد] گفتند: چرا قومی را که خداوند آنها را هلاک کننده است یا با عذابی شدید عذاب کننده است وعظ می‌‌کنید؟ گفتند: به جهت عذرخواهی از پروردگار شما است و راقب به اینکه آنها تقوا پیشه کنند [یعنی اینکه آنها و اگرچه در فسوق (فسق‌‌ها، نافرمانی‌‌ها) و عصیان فرو رفته‌‌اند، لکن ما آنچه را که بر ما است از نهی از منکر و ترحّم بر بندگان با احتمال قبول و با احتمال نجات آنها از عذاب در موعظۀ خود اداء می‌‌کنیم]

پس چون آنچه که به آن تذکّر داده شده بودند [یعنی آنچه را که واعظان از تحذیر از عذاب به آنها تذکّر داده بودند یا آنچه را که خداوند به آنها از حرمت شنبه وحرمت صید در آن تذکّر داده بود، ترک کردند] را فراموش کردند کسانی که از بدی نهی می‌‌کردند را [یعنی واعظان را برای اینکه آنها راضی به فعل آنها نبودند و از نهی کردن آنها ساکت نبودند] نجات دادیم و کسانی که [با ترک آنچه که بر آنها بود و ارتکاب آنچه که در شنبه‌‌ها برای آنها نبود به خودشان] ظلم می‌‌کردند را به (سبب) آنچه که فسق می‌‌کردند به عذابی سخت (شدید) گرفتیم

و چون از آنچه که از آن نهی شده بودند عتوّ (تکبّر و از ادب تجاوز کردن) کردند به آنها گفتیم: بوزینگانی رانده شده [از هر خیری] باشید

و آنوقت را که پروردگار تو اعلام کرد که حتماً بر آنها (تعدّی کنندگان یا یهود) تا روز قیامت کسانی را خواهد گماشت که آنها را با عذاب بدی عذاب (تکلیف) کنند، همانا پروردگار تو البتّه سریع عقوبت کننده است [پس اغترار (مغرور شدن) به حلم او شایسته نیست] و همانا او البتّه [برای کسی که از طغیانش دست بردارد و به او بازگشت نماید] بسیار آمرزنده و مهربان است

و آنها را به [صورت] امّت‌‌هایی [متفرّق] در زمین توزیع کردیم [عدّه‌‌ای] از آنها صالح هستند و [عدّه‌‌ای] از آنها غیر آن هستند و آنها را با نیکی‌‌ها [یعنی سعه (گشایش) و نرمی (راحتی) و امنیّت و صحّت] و بدی‌‌ها [یعنی تنگی و سختی و ناامنی و عدم صحت] آزمایش کردیم راقب به اینکه آنها [از غیّ (انحراف) خود] بازگردند [چنانکه آن رسم ما در هدایت کسی است که هدایت او را اراده می‌‌کنیم]

پس جانشینانی [دارای شرّ] بعد از آنها جانشین [آنها] شدند کتاب آسمانی را [یعنی کتاب نبوّت و احکام آن را یا تورات را بنابر تنزیل آن و ظاهر آن] به ارث بردند عَرَض (متاع) این [دنیای] پست‌‌تر را می‌‌گیرند [پس وای، سپس وای بر کسی که احکام نبوی را انتحال می‌‌کند و آن را وسیله‌‌ای به سوی اعراض دنیوی قرار می‌‌دهد] و می‌‌گویند: ما آمرزیده خواهیم شد {زیرا نفس به مشتهیاتش در توسّل خود وجهی را برای اطمینان خود در آن استدعاء می‌‌کند و گاهی می‌‌گوید نه ثوابی هست و نه عقابی و نه آخرتی و گاهی می‌‌گویدکه خداوند کریم است، و گاهی می‌‌گوید عذاب جز روزهای معدودی نیست، و گاهی می‌‌گوید کسی که به نبیّ (ع) منسوب است عذاب نمی‌‌شود، و اگرچه به گناهان اهل دنیا بیاید، و گاهی می‌‌گوید دوستدار علی (ع) داخل آتش نمی‌‌شود و حبّ علی (ع) حسنه‌‌ای است که با آن سیّئه‌‌ای ضرر نمی‌‌رساند، و نمی‌‌داند که همهٔ اینها غرور (فریب) هستند و آنچه را که آن را به انتساب به نبیّ یا محبّت بر علی (ع) توهّم می‌‌کند انتساب به شیطان و محبّت به او است، خداوند ما را از شبهات انفس خود پناه دهد}، و اگر عَرَضی مثل آن به آنها برسد آن را می‌‌گیرند، آیا از آنها میثاق کتاب اخذ نشد که بر خداوند جز حقّ نگویند [یعنی اینکه وراثت کتاب استدعای خوف از خداوند را می‌‌کند نه اِغْتِرار (مغرور شدن) به آن را، زیرا میثاق کتاب یعنی عهودی که بر آنها در بیعت عامّهٔ نبویّه گرفته شده این است که به دنیا مغرور نشوند و بر خداوند جز حقّ نگویند] و آنچه [از وعده و وعید] که در آن است را درس (یاد) گرفته‌‌اند [یا عهد بسته‌‌اند] و (حال آنکه) خانهٔ آخرت برای کسانی که تقوا پیشه می‌‌کنند بهتر است آیا پس تعقّل نمی‌‌کنید

و کسانی که [با بیعت اسلامیّه] به کتاب [یعنی کتاب نبوّت] تمسّک می‌‌جویند (متوسّل می‌‌شوند) و [با بیعت ولویّه] نماز را برپا می‌‌دارند ما هرگز پاداش مصلحان را ضایع نمی‌‌کنیم