حزب شمارهٔ ۵۱

آیا پس کسی که می‌‌داند آنچه که از پروردگارت به تو نازل شده [یعنی تمام قرآن، یا جملهٔ احکام رسالت، یا به ویژه ولایت] حقّ است مانند کسی است که او [از علم آن] کور است؟ جز این نیست که خردمندان [عدم تشابه آن دو را] یادآوری می‌‌کنند [نه اصحاب خیال و ارباب الف و عادات]

کسانی که به عهد خداوند وفا می‌‌کنند و میثاق (پیمان‌‌) [ولایت را که با وفاء کردن به عهد نبوّت برای آنان حاصل می‌‌شود] را نقض نمی‌‌کنند

و کسانی که به آنچه که خداوند امر به پیوستن به آن کرده [از صلهٔ ارحام و وصلت با نبیّ وقت با بیعت عامّه، سپس با ولیّ وقت با بیعت خاصّه، سپس با مسلمین و مؤمنین به قرابت رَحِم معنوی و ولوی، سپس با خویشان خود به سبب قرابت رَحِم جسمانی و صلهٔ رَحِم با نبیّ و ولیّ و همچنین با هر دارندهٔ قرابت با اظهار محبّت و ترحّم و اقلّ آن بشاشت در وجه هنگام ملاقات و سرور و اهداء تحفه‌‌ها و قضای حاجت او است] می‌‌پیوندند و از پروردگارشان خشیت (حالت حاصله از ادراک لذّت وصال محبوب و الم فراق او یا سطوت عذاب او) دارند و از بدی حساب ترسانند

و کسانی که به طلب [باز شدن باب قلب] وجه پروردگارشان (ملکوت ولیّ امر) صبر (عدم جزع و عدم خروج به سوی مهویّات و خواسته‌‌ها) کردند و نماز را [با اقامۀ نماز قالبی و حفظ حدود آن و مواقیت آن و ادامهٔ ذکر که همان نماز صدر (سینه) است و اتّصال آن به فکر که همان نماز قلب و همان تمثّل ملکوت شیخ است] را بپا داشتند و از آنچه که به آنان روزی کرده‌‌ایم [از اموال و اعراض دنیوی، و قوا و اعراض و جاه و حشمت و از نسبت دادن افعال و صفات و انانیّات به خودشان] بطور پنهانی و آشکارا [در هر مقامی بحسب همان مقام] انفاق کردند و سیّئه {در حقیقت همان دشمنی علی (ع) و هر فعل و خُلق و حالی که متّصل به جهت آن و طریق آن است} را با حسنه (ولایت) دفع می‌‌کنند آنان عاقبت [خوش] خانه را دارند

جنّت‌‌های عدن (اقامت) هست که در آنها داخل می‌‌شوند و کسانی از پدرانشان و ازواجشان و فرزندانشان که [با تبعیّت از آنان] صالح هستند و ملائکه از هر دری [از ابواب قصرهایشان در جنان] بر آنان وارد می‌‌شوند

[در حالی که می‌‌گویند:] سلام بر شما به آنچه که صبر کردید و [غرفه‌‌های مؤمنین و قصرهای آنان] چه خوب خانهٔ عاقبتی است

و کسانی که عهد خداوند را بعد از پیمان بستن نقض می‌‌کنند [یعنی عهد نبوّت را بعد از میثاق آن و تأکّد آن به عهد ولایت] و آنچه را که خداوند امر به پیوستن به آن کرده را قطع می‌‌کنند [و اصل قطع کردن با نقض عهد حاصل می‌‌شود] و در زمین فساد می‌‌کنند آنان لعن (دوری) خداوند را دارند و خانهٔ بدی دارند

خداوند برای کسی که می‌‌خواهد روزی [نباتی و حیوانی و انسانی] را بسط می‌‌دهد و تنگ می‌‌کند و به حیات دنیا شادمان شدند و حیات دنیا در برابر (جنب) [حیات] آخرت جز تمتّعی (بهره‌‌مندی اندکی) نیست

و کسانی که کفر ورزیده‌‌اند می‌‌گویند: چرا نشانه‌‌ای از پروردگارش بر او نازل نشده [گویی که آنها چیزی از آیات از او را ندیده‌‌اند] بگو همانا خداوند کسی را که بخواهد [با کور قرار دادن او از نظر کردن در عواقب و در دعوت دعوت کننده و در آیات خود] گمراه می‌‌کند و کسی را که انابه کند [و از جهنّام (اعماق) طبع بازگردد و از زندان نفس فرار کند] به سوی او هدایت می‌‌کند

کسانی که [با بیعت خاصّهٔ ولویّه] ایمان آورده‌‌اند [و از کسی که بواسطهٔ او ایمان آورده‌‌اند ذکرى اخذ کرده‌‌اند و قلوب آنها با صورت آن ذکر یا با حقیقت آن که همان ملکوت شیخ است اطمینان می‌‌یابد] و با ذکر خداوند قلوبشان اطمینان می‌‌یابد، آگاه باشید که فقط با ذکر خداوند قلوب آرام می‌‌گیرد

کسانی که ایمان آورده‌‌اند و اعمال صالح کردند [تا به ذکر حقیقی منتهی شدند و به آن اطمینان پیدا کردند] خوشا بر آنها و سرانجام نیکی که دارند

این‌‌چنین تو را در امّتی فرستادیم که قبل از آن امّت‌‌هایی درگذشته‌‌اند [تا امّت‌‌های پیشین برای آنها عبرت باشند] تا آنچه [از قرآن و احکام و قصص گذشتگان بلکه اصل آن ولایت علیّ (ع)] که به تو وحی کرده‌‌ایم را بر آنها برخوانی و [لکن] آنها به رحمان کفر می‌‌ورزند بگو او پروردگار من [و پروردگار هر چیزی] است، خدایی جز او نیست [در جملهٔ امور خود] بر او توکّل کرده‌‌ام و نظرم [در مبدئم و معادم و معاشم] تنها به او است [و به غیر او نظر نمی‌‌کنم]

و اگرچه همانا قرآنی (قرائت کردنی) که کوه‌‌ها با آن سیر داده شود یا با آن زمین تکّه شود یا با آن با مردگان صحبت شود [همین قرآن می‌‌باشد]، بلکه امر جمیعاً برای خداوند است آیا پس کسانی که ایمان آورده‌‌اند [از ایمان آوردن مشرکان] مأیوس نشده‌‌اند که اگر خداوند بخواهد البتّه مردم را جمیعاً هدایت می‌‌کند و پیوسته به کسانی که کفر ورزیده‌‌اند به آنها آنچه را که [در کفرشان] صُنع می‌‌کنند گرفتاری [یعنی ناگواری که آنها را از بلایا می‌‌کوباند] اصابت می‌‌دهد یا نزدیک خانه‌‌هایشان [در امثال آنها] فرود می‌‌آید [و آنها را می‌‌هراساند و اثر آن به آنها می‌‌رسد] تا آنکه وعدهٔ خداوند [به عذاب در دنیا از قتل و اسارت و غارت یا وعدهٔ خداوند به قبض ارواح آنان] برسد که خداوند خلاف وعده نمی‌‌کند

و همانا رسولانی قبل از تو استهزاء شده‌‌اند و به کسانی که کفر ورزیده بودند مهلت دادم سپس آنها را گرفتم پس عقوبت من چگونه بود؟

آیا پس کسی که او قائم بر هر نفسی [مراقب بر آن و به عنوان حافظ اعمال آن بر آن] است به آنچه که کسب می‌‌کند [مانند کسی است که این‌‌چنین نیست]؟ و برای خداوند شرکائی قرار دادند بگو آنها را نام ببرید [آنها را توصیف کنید تا معلوم شود که آیا آنچه که به آن مستحّق عبادت بشوند را دارند؟]، آیا شما او را به آنچه که نمی‌‌داند در زمین هست آگاه می‌‌کنید [بلکه آیا او را به شرکائى که در زمین آنها را نمی‌‌شناسد خبر می‌‌دهید]!؟ یا با ظاهر کردن گفتاری [یعنی آیا او را به امر مخفی که آن را نمی‌‌داند یا به امری جلیّ (آشکار) که هر احدی آن را می‌‌داند خبر می‌‌دهید]؟! بلکه برای کسانی که کفر ورزیده‌‌اند مکر آنها زینت داده شده [یعنی مکر رؤسایشان که برای آنها عبادت شرکاء را وضع کرده‌‌اند و با تمویهات (اموری را خلاف آنچه که هست نمایاندن) خود برای آنها اظهار نموده‌‌اند که شرکاء بر ضرر یا نفع قدرت دارند] و از [این] راه [حقّ] باز داشته شده‌‌اند و کسی را که خداوند گمراه کند پس هادیی برای او نیست {برای اینکه هر هادى هدایتش جز هدایت خداوند نمی‌‌باشد}

آنها در زندگانی دنیا [با انواع بلایا] عذابی دارند و البتّه عذاب آخرت شاقّ‌‌تر است و [در دنیا و نه در آخرت] در برابر خداوند نگهدارنده‌‌ای ندارند

مَثَل جنّتی که به متّقین وعده داده شده [اینگونه است] که از زیر آن نهرها جاری می‌‌شود خوردنی‌‌هایش و سایهٔ آن دائمی است [نه مانند جنان (باغ‌‌ها) دنیا از حیث اینکه خوردنی و سایهٔ آن در تابستان و زمستان منقطع است] این عاقبت [نیک] کسانی است که تقوا پیشه کرده‌‌اند و عاقبت کافران آتش است

و کسانی که به آنها کتاب [نبوّت و احکام آن با توبه بر دست تو و قبول احکام از تو] داده‌‌ایم به آنچه که به تو [از صورت این کتاب و همان قرآن، خصوصاً آنچه که از ولایت علی (ع) در آن] نازل شده شادمانند و از احزاب [یعنی فرقه‌‌های متفرّق که به تو ایمان آورده‌‌اند یا ایمان نیاورده‌‌اند] کسانی هستند که بعضی از آن [آنچه که به تو نازل شده است و آنچه که موافق با اهواء آنها و اغراض آنان نیست خصوصاً ولایت علی (ع)] را انکار می‌‌کنند بگو جز این نیست که امر شده‌‌ام که خداوند را بندگی کنم (از او اطاعت کنم) و [چیزی را در طاعت] به او شرک نورزم [پس چگونه بر من صحیح می‌‌شود که در آنچه که به من نازل شده، از اهواء شما اطاعت کنم و بعضی از آن را که موافق با اهواء شما نمی‌‌شود ترک کنم]، به سوی او دعوت می‌‌کنم [نه به غیر او، و به اهواء شما نظر نمی‌‌کنم، چه موافق باشد یا مخالف] و محلّ بازگشتم به او است [و جز به او نظر نمی‌‌کنم، نه به اهواء شما]

و این‌‌چنین [مذکور از عبادت خداوند و عدم اشراک و دعوت و رجوع به او] آن را به عنوان حکمتی [صادر از حکمت بالغه‌‌ای که حقیقتی در عالم عقول دارد] عربی نازل کرده‌‌ایم و البتّه اگر [در مخفی کردن آنچه که آن را ناخوش می‌‌دارند و خصوصاً ولایت علی (ع)] از هواء‌‌های آنها تبعیّت کنی بعد از آنکه [بهره‌‌ای] از علم [به حقّ بودن او و مأموریتت که آن را اظهار کنی] به تو آمده در برابر خداوند ولیی برای تو [که متولّى تربیت تو شود] و نه نگهدارنده‌‌ای [تا تو را در سختی‌‌هایت یاری کند] نیست

و همانا رسولانی قبل از تو فرستاده‌‌ایم [و تو بِدع (جدیداً پدیدار شده) از فرستادگان نیستی] و برای آنها ازواج و ذرّیّه‌‌ای قرار دادیم [پس شایسته نیست که تو را بر تزویج و ذرّیّه عیب کنند] و برای رسولی [از کسانی که گذشته‌‌اند] نبوده که آیتی جز به اذن خداوند بیاورد [تا آنکه تو را بر عدم اجابت اقتراحشان (درخواستشان) عیب کنند یا تو بر عدم اتیان آیهٔ مقترحه (درخواست شده) محزون شوی] هر اجلی (وقت معیّنی) نوشته‌‌ای (مکتوبه‌‌ای) دارد [یعنی برای هر وقتی حکم مکتوبى هست و برای تو آوردن آیۀ مقترحه در غیر وقت آن ممکن نمی‌‌شود]

خداوند آنچه را که بخواهد محو می‌‌کند و تثبیت می‌‌کند [پس دعاء و صدقات و صلهٔ ارحام را ترک نکنید] و اُمّ الکتاب نزد او است [که در آن هر چیزی بدون تغییر هست حتّی محو مثبت و اثبات آنچه که نبوده است]

و اگر بعضی از آنچه را که به آنها وعده می‌‌دهیم به تو نشان دهیم یا تو را بمیرانیم [پس بأسی (دشواری) بر تو نیست و بر آن اندوه مخور] و جز این نیست که تنها رساندن بر [عهدهٔ] تو است [و همانا رسانده‌‌ای] و حساب بر [عهدهٔ] ما است [و لامحاله حساب می‌‌کنیم]

آیا ندیده‌‌اند که ما پیوسته بر آنیم که از زمین از اطراف آن، از آن بکاهیم و خداوند است که حکم می‌‌کند، حکم او ردّ کننده‌‌ای [و نه دفع کننده‌‌ای] ندارد و او سریع حساب کننده است

و قطعاً کسانی که قبل از آنها بوده‌‌اند [به پیامبرانشان (ع) و کسانی که با آنها ایمان آورده بودند] مکر کردند [چنانکه قوم تو مکر می‌‌کنند پس نباید به مکر آنها سست شوند] و مکرها جمیعاً برای خداوند است [از حیث اینکه او بر جمیع اسباب آن و بر انفاذ (نفوذ بخشیدن) آن بحسب مشیّتش قادر است] آنچه که هر نفسی کسب می‌‌کند را می‌‌داند و بزودی کافران خواهند دانست که چه کسی (مکر کننده یا مخلص) خانهٔ عاقبت [خوش] را دارد

و کسانی که کفر ورزیده‌‌اند می‌‌گویند رسول نیستی بگو بین من و شما شهادت خداوند و کسی که علم کتاب نزد او است کفایت می‌‌کند.

«الر» کتابی است که آن را به تو نازل کردیم تا به اذن پروردگارشان مردم را از ظلمات (تاریکی‌‌های کفر) به سوی نور به راه عزیز ستوده خارج کنی {انسان در اوّل خلقتش طبع محض است و قوّه و استعداد به نبات گشتن خود دارد، سپس بالفعل نبات و بالقوّه حیوان می‌‌گردد، سپس بالفعل حیوان و بالقوّه انسان می‌‌گردد، و باز هم این قوّه تشدید می‌‌شود تا اوان تمیز انسانی و استعداد ادراک کلیّات بدیهی که سایر حیوان آنها را درک نمی‌‌کنند، و در این هنگام برای او نوعی انسانیّت بالفعل حاصل می‌‌شود به حیثی که اطلاق اسم انسان بر او صحیح می‌‌شود، و باز هم تشدید می‌‌شود و قوی می‌‌شود تا اون بلوغ و رشد و تعلّق تکلیف به او و در این هنگام انسانی ممتاز از حیوان نحو امتیازی قوی‌‌تر از امتیاز سابق خود می‌‌گردد، برای اینکه او در این هنگام خیر و شرّ انسانی و طریق تحصیل خیر و دفع شرّ را درک می‌‌کند، لکن او چون هنوز از تحت حکومت نفس خارج نشده و نفس خیری را جز آنچه که ملایم قواهای شهویّه و غضبیّه و شیطانیّه و نه شرّی را جز آنچه که متضادّ این قوا است نمی‌‌بیند، پس او در ظلمات طبع و شهوت و غضب و شیطنت واقع شده و از هر کدام ظلمت‌‌هایی که بعضی از آنها فوق بعضی هستند ناشی می‌‌شود؛ پس اگر توفیق او را مساعدت (کمک) کرد و تحت حکومت نبی با بیعت عامّه یا ولیّ با بیعت خاصّه داخل شد آن نبی یا ولیّ او را از حکومت نفس نجات می‌‌دهد و تدریجاً او را از ظلمات خود خارج می‌‌سازد، و اگر تحت حکومت خلفای الهی داخل نشود تا ابد الاباد در این ظلمات باقی می‌‌ماند، از آن به خدا پناه می‌‌بریم. پس ارسال رسولان و انزال وحی و احکام بر آنها جز برای اخراج بندگان به تدریج از ظلماتشان که در آنها بودند به سوی نور قلب، و از جهنّام انفسشان که آن سنخ جهنّم آخرت است به سوی اوج قلب که آن سنخ جنان آخرت است نیست، و اذن در اخراج عبارت از امر او تعالی به رسولان (ع) به تبلیغ احکام است، و اذن در خروج عبارت از استعداد خلق برای سلوک و خروج از این جهنّام به سوی این جنان و از امر تکوینی و تکلیفی به خروج بر زبان خلفاء است، و قلب صراط به سوی عقل و عقل صراط به سوی حقّ عزیز می‌‌باشد}

الله کسی است که آنچه که در آسمان‌‌ها هست و آنچه که در زمین هست برای او هستند و وای (هلاکت) بر کافران [به خداوند یا به محمّد (ص) یا به کتاب یا به نور یا به صراط] از عذابی شدید

کسانی که زندگانی دنیا را بر آخرت ترجیح می‌‌دهند و از راه خدا باز می‌‌دارند و آن را کج می‌‌خواهند، آنان در گمراهی دوری هستند

و رسولی را نفرستادیم مگر به زبان قوم خود تا برای آنان بیان کند و خداوند کسی را که بخواهد گمراه می‌‌کند و کسی را که بخواهد هدایت می‌‌نماید [با خذلان (خودداری از یاری کردن) و توفیق (یاری کردن)] و او چیره است [که از آنچه که می‌‌خواهد منع نمی‌‌شود] و حکیم است [که خذل (خودداری از یاری) نمی‌‌کند و وفق (یاری) نمی‌‌کند مگر از حکمت مقتضی برای او]

و همانا موسی را با آیات خود فرستادیم که قوم خود را از تاریکی‌‌ها به نور خارج (بیرون) کند و ایّام خداوند را به آنها یادآوری کن همانا در آن [تذکیر (یادآوری)] البتّه برای هر بسیار صبر کننده [بر بلاء] بسیار شکرگزار [بر نعمت‌‌ها] نشانه‌‌هایی هست

و [به آنها یادآوری کن] آنوقتی را که موسی به قومش گفت که نعمت‌‌های خداوند بر شما را به یاد آورید آنوقتی را که شما را از آل فرعون که [با استعباد (بردگی کشیدن) شما] رنج بدی به شما تحمیل می‌‌کردند نجات داد و پسران شما را ذبح می‌‌کردند و زنان شما را زنده می‌‌گذاشتند و در آن بلائی عظیم [در رنج سخت، ابتلاء یا در نجات دادن، نعمت] از پروردگارتان بود

و آنوقتی را که اعلام کرد (دانست) پروردگارتان که هرآینه اگر شکر کنید حتماً [نعمت نجات را] به شما افزون می‌‌کنم و هرآینه اگر [با طغیان کردن و ترک عمل به طاعت او] کفر بورزید البتّه که عذاب من قطعاً شدید است

و موسی گفت: اگر شما و کسانی که در زمین هستند جمیعاً کفر بورزید پس همانا خداوند البتّه بی‌‌نیاز است [که برای او حاجت به کفر شما حاصل نمی‌‌شود] و ستوده است [به ترک شما از حمد او از محمودیّت او کاسته نمی‌‌شود]

آیا خبر کسانی که پیش از شما بوده‌‌اند به شما نرسیده؟ [تا عبرت بگیرید و مثل آنچه که] قوم نوح و عاد و ثمود و کسان بعد از آنها [از رسولان و امّت‌‌های آنها انجام دادند را انجام ندهید] که [عدّه و عدّت (آمادگی) و مدّت و حیّز (مکان) و قصّهٔ] آنها را [کسی] جز خداوند نمی‌‌داند، که رسولانشان بیّنه‌‌هایی (احکام نبوّت) را نزد آنها آوردند [که شاهد بر صدقِ آورندگان آنها است] آنگاه دستانشان را [از شدّت غیظ] بر دهان‌‌های خود نهادند و گفتند: همانا ما به آنچه که شما به آن فرستاده شده‌‌اید کفر ورزیدیم و ما البتّه از آنچه که ما را به آن دعوت می‌‌کنید در شکّ هستیم، تردید کننده‌‌ایم