حزب شمارهٔ ۷۱

ای کسانی که ایمان آورده‌‌اید [در اشاعۀ فاحشه و رمى برئ و غیر برئ] از گام‌‌های شیطان تبعیّت نکنید و کسی که از گام‌‌های شیطان پیروی کند [گمراه می‌‌شود و شقی می‌‌شود] زیرا او به فحشاء (بالغه در قُبح) و منکر (آنچه که عقل و عرف آن را خوب نمی‌‌‌‌دانند، آنچه که بالغ در قبح نباشد) امر می‌‌کند و اگر فضل خداوند و رحمت او بر شما نبود احدی از شما ابداً زکی (صالح، متنعّم، صاف از کدورات) نمی‌‌شد و لکن خداوند کسی که بخواهد را پاک می‌‌کند و خداوند [به اقوال مقالی و حالی او] شنوا و [به افعال او و احوال او و نیّات او و استعدادات مکمون او که غیر ظاهر بر او و بر غیر او هستند] دانا است

و دارندگان فضل و سعه از شما نباید سوگند بخورند [یا اهمال کنند] که به خویشاوندان و مسکینان و مهاجران در راه خدا ندهند و باید که عفو کنند و باید در گذرند آیا دوست ندارید که خداوند شما را بیامرزد و (حال آنکه) خداوند بسیار آمرزنده و مهربان است [می‌‌آمرزد کسی را که مسئ (بدی کننده) را می‌‌آمرزد و رحم می‌‌کند به کسی که به مسئ احسان می‌‌کند]

همانا کسانی که به زنان محصنهٔ (محفوظه، شوهردار) غافل (بی خبر) مؤمنه بهتان می‌‌زنند در دنیا و آخرت لعنت شده‌‌اند و عذابی بزرگ دارند

روزی که زبان‌‌هایشان و دستانشان و پاهایشان علیهم (بر آنان) به آنچه که عمل می‌‌کرده‌‌اند گواهی دهند

در آنروز خداوند دِین (جزای) آنان را الحقّ وفا می‌‌کند (به تمامی می‌‌دهد) و (در حالی که) می‌‌دانند که خداوند همان حقّ آشکار است

[زنان] ناپاک برای [مردان] ناپاک و [مردان] ناپاک برای [زنان] ناپاک و [زنان] پاک برای [مردان] پاک و [مردان] پاک برای [زنان] پاک، آنان که از آنچه که [دربارهٔ آنان از افک یا از آنچه که ناپاکان] می‌‌گویند مبرّا هستند [یعنی از اینکه مثل قول آنها را بگویند] آمرزش و رزق کریمانه‌‌ای برای آنها هست

ای کسانی که ایمان آورده‌‌اید به خانه‌‌هایی [مسکونی] غیر از خانه‌‌های خود داخل نشوید مگر آنکه درخواست اجازه کنید و بر اهل آن سلام کنید که آن برای شما بهتر است، [و آن را برای شما گفتیم، یا این حکم را بر شما نازل کردیم] باشد که [مصالح آن را] به یاد داشته باشید

پس اگر احدی را در آنجا نیافتید پس در آنجا داخل نشوید {برای اینکه گاهی در خانه‌‌‌‌های دیگران آنچه که اطّلاع یافتن شما بر آن برای شما جایز نیست و آنچه که صاحب خانه آن را از اطلاع دیگری بر آن کراهت دارد یافت می‌‌‌‌شود} تا آنکه به شما اجازه داده شود و اگر به شما گفته شد برگردید، پس برگردید که آن برای شما پاک‌‌‌‌تر (نامی، رشد دهنده‌‌‌‌تر، اصفی، نافع‌‌‌‌تر) است و خداوند به آنچه که عمل می‌‌کنید دانا است [پس اگر از طیب (رضایت، میل، خواست) خودتان بازگشتید خداوند آن را می‌‌‌‌داند و به سبب آن به شما جزاء می‌‌‌‌دهد]

بر شما گناهی نیست که [بدون استیناس و سلام کردن] داخل خانه‌‌هایی غیر مسکونی شوید که در آنجا متاعی دارید و خداوند می‌‌‌‌داند آنچه را که آشکار می‌‌‌‌کنید و آنچه را که مخفی می‌‌‌‌کنید [از افعال و احوال و اخلاق و نیّات و استعداداتی که هنوز به آنها شعور ندارید]

به مؤمنان بگو چشمانشان (نگاه‌‌شان) را فرو اندازند و فروج (شرمگاه‌‌ها) خود را [از اینکه کسی که نظر کردن به آن برای او حلال نیست به آن نظر کند] حفظ کنند آن برای آنها پاک‌‌تر (پاکیزه‌‌تر، اصلح) است {برای اینکه آن از ریبه و اشتغال به ملاهی (سرگرمی‌‌ها) نفس دورتر است} همانا خداوند به آنچه [از نظر کردن و ترک نظر] که صُنع می‌‌کنند آگاه است

و به مؤمنات بگو: چشمانشان را فرو اندازند و فروجشان را حفظ کنند و زینتشان را مگر آنچه که از آن ظاهر است [از لباس ظاهری و زینت مواضع مستثنات و خود این مواضع که مانند انگشتر و النگو و سرمه و دو گونه و دو کف (پنچه تا مچ دست) و دو قدم (پنجه تا پاشنه پا) در زنان عورت نیست] آشکار نکنند و [مؤمنات] باید روسری‌‌های خود را بر سینه‌‌های خود بیندازند [تا سینه‌‌هایشان آشکار نشود] و نباید زینت‌‌های خود را آشکار نمایند مگر برای شوهرانشان یا پدرانشان یا پدران شوهرانشان یا پسرانشان یا پسران شوهرانشان یا برادرانشان یا پسران برادرانشان یا پسران خواهرانشان یا زنان [مؤمنهٔ] آنها یا آنکه را که دستان آنها (زنان) مالک شده یا تابعان (خدمتگزاران) غیر حاجتدار [به زنان] از مردان یا کودکانی که بر عورات آنها (زنان) [یعنی از حیثی که آنها عورت هستند] آگاهی ندارند و [زنان] به پاهای خود حرکتی ندهند تا آنچه که از زینت خود مخفی کرده‌‌اند معلوم شود و ای مؤمنان همگی به سوی خداوند بازگردید باشد که رستگار شوید

و ایامی (مجرّدها، مردانی که زوجه ندارند و زنانی که شوهر ندارند) از میان خود [در حالی که آنها از حیث ایمان از شما هستند] و صالحان (مؤمنان) {مراد از صلاح در اینجا اسلام یا متعفّفین (با عفّت‌‌ها) است زیرا او نیز صلاح النّفس است} از بردگان خود و کنیزان خود را نکاح دهید، اگر فقیر (تنگدست) باشند خداوند آنها را از فضل خود [از کثرات] غنی (بی نیاز) می‌‌کند و خداوند دارای وسعت است [که از توسعه بر آنان عاجز نمی‌‌شود و از عول (یاری خواستن) آنها خائف نمی‌‌شود] و [به تسبیبات (سبب‌‌سازی‌‌ها) خفیّه می‌‌داند که نکاح سببی برای غناء است و اگرچه شما آن را ندانید، یا به استعداد همه و صلاح آنها] دانا است

و [مجرّدها، از مرد و زن] کسانی که [به عدم وجدان (یافتن) ازواج برای مردانشان و زنانشان یا عدم وجدان آنچه که در نکاح خود به آن احتیاج دارند از صِداق و نفقه و کسوه (پوشاک) و مسکن یا به خاطر منع کردن اولیاء از نکاح و عدم قدرت بر مخالفت با آنان] نکاح کردن را نمی‌‌یابند باید عفّت نمایند تا آنکه خداوند آنان را از فضل خویش بی‌‌نیاز سازد و کسانی که تقاضای کتابه (قرارداد آزادی بین سیّد و غلام یا کنیز) می‌‌کنند از آنکه (غلامان و کنیزان) دستان شما مالک شده پس اگر خیری را دربارهٔ آنان دانستید با آنان مکاتبه (قرارداد) نمایید و از مالی که خداوند به شما داده به آنها بدهید و کنیزکان خود را که ارادهٔ تحصّن (پاکدامنی) دارند بر بِغاء (روسپیگری، زنا کردن) وادار نکنید تا [با کسب آنها و اجرت بِغاء (روسپیگری)] عَرض زندگانی دنیا را کسب کنید و کسی که آنها را وادار کند پس همانا خداوند بعد از وادار کردن آنها [بر آنان (موالی) پس از توبه کردن یا بر آنها (کنیزکان) بعد از اکراه از رغبت در فعل به سبب مقتضای طبیعتشان] بسیار آمرزنده و مهربان است

و همانا آیاتی روشن کننده (موضح یا واضح) و به عنوان مَثَل (حجّت یا حدیث یا شبیه) از کسانی که قبل از شما بوده‌‌اند و برای پرهیزکاران به عنوان پند بر شما نازل کرده‌‌ایم

خداوند {الله نام ذات حقّ است که هستی او از خود او و غیر قابل انفکاک از او می‌‌باشد که واجب الوجود است و این نام به اعتبار ظهور او است که در اصطلاح مقام مشیّت و اضافهٔ اشراقیّهٔ حقّ نسبت به موجودات نامیده می‌‌شود و این اضافه و نسبت همان فعل و نور حقّ است که بر همهٔ اشیاء تابیده و پهن شده و همهٔ چیزها از عدم بواسطهٔ او به مرحله هستی قدم می‌‌گذارند و از تاریکی به نور و از پنهانی به آشکار بودن می‌‌رسند. و حقیقت یگانهٔ او بدون این عنوان که مقام ظهور است غیب محض می‌‌باشد و نه نامی و نه رسمی و نه خبری از آن در عالم می‌‌باشد} نور [و روشنائی] {نور نام برای ضیاء و روشنی است و نور نام محمّد (ص) و نبوّت یا رسالت آن حضرت یا نام برای علی یا خلافت یا ولایت حضرتش هم می‌‌باشد و گاه هم اطلاق می‌‌شود بر آنچه اشیاء را ظاهر و واضح کند، خواه روشنی و شعاع باشد یا دلیل و برهان یا علامت و آثار، و به این معنی بر کتاب‌‌های آسمانی و خلفای الهی اطلاق می‌‌شود. گاه نیز بر هدایت و راهنمائی و آنچه بدان واسطه هدایت حاصل می‌‌شود اطلاق می‌‌گردد و به این معنی کتاب‌‌های آسمانی و رسالت‌‌های پیامبران و نبوّت‌‌های انبیاء و ولایت‌‌های اولیاء و گفتارها و کردارها و حالات و اخلاق نیکو همه نور محسوب می‌‌گردند} آسمان‌‌ها {آسمان و آسمان‌‌ها اختصاص به افلاک طبیعی و کرات مافوق ما ندارد بلکه هر چه جهت علوّ و بلندی و تأثیر و فاعلیّت در مادون خود داشته باشد نسبت به مادون، آسمان نامیده می‌‌شود، پس عقول کلّیّه طولی و عرضی و نفوس کلّیّه و جزئیّه و افلاک طبیعی همهٔ آنها آسمان می‌‌باشند} و زمین {زمین نام آن چیزی است که جنبهٔ پستی و قبول و تأثّر را دارد و اختصاص به همین زمین تیرهٔ ما ندارد بلکه سراسر عالم طبع و دو عالم مثال سفلی و علوی همهٔ آنها زمین محسوب می‌‌گردند} است، مثال نور او [یعنی صفت یا حکایت نور او] مانند [صفت یا حکایت] مشکات (پنجره‌‌ای) است که در آن [پنجره که نور از آن به خارج نفوذ نمی‌‌کند] مصباحی (چراغی) باشد و چراغ در شیشه‌‌ای جای گرفته که گوئیا آن شیشه ستارهٔ درخشانی است که بر افروخته می‌‌شود از درخت با برکت زیتونی که نه شرقی است و نه غربی که روغن آن [بقدری صفاء دارد] که نزدیک است روشن شود، هر چند آتشی بدان نرسد، نوری است بالای نور [یعنی صفت و مثال نور او که همان مشیّت او می‌‌باشد همچون نورى است بالای نور در شدّت روشنی، چون روشنی او بواسطهٔ صفا و خالص بودن و جلوه داشتن شیشهٔ آن خیلی زیاد و بلکه چند برابر است]، خداوند به نور خود هدایت می‌‌کند [یعنی نورى که بالای نور است، خداوند به سوی او] هر که را بخواهد [هدایت می‌‌کند] و مثل برای مردم می‌‌زند [یعنی به راه مقصود می‌‌رساند یا هر که را بخواهد می‌‌برد و مثل‌‌ها را هم برای آگاه کردن همهٔ مردم بر راه مقصود می‌‌زند تا هر که قابل هدایت باشد راهنمائی شود و هر کس لایق نباشد به گمراهی بماند] و خداوند به هر چیزی دانا است

[این چراغ] در خانه‌‌هائی [برافروخته شده] که خداوند اذن داده که بالا برود [و مرتبهٔ رفیع پیدا کند] و نام او برده شود [یعنی خانه‌‌های خلفای الهی از انبیاء اولیاء و سینه‌‌های آنها و دل‌‌هایشان و ولایت یا نبوّت آنها یا خود انبیاء و اولیاء که خانه‌‌های کشف و شهود و وحی و الهام الهی می‌‌باشند]، تسبیح می‌‌کند {تسبیح تنزیه و پاک کردن لطیفه و حقیقت انسانیّت است از آنچه مانع او از رفتن و سلوک به سوی خداوند باشد} در آن [خانه‌‌ها] در صبح و شام

مردانی که هیچ تجارت و خرید و فروشی آنها را از یاد خدا [یا تذکر و ملاحظهٔ امر و نهی حقّ تعالی در هر کار] و نماز و زکات باز نمی‌‌دارد {ذکر خواه زبانی و ظاهر و خواه در دل و پنهان و خواه در مرتبهٔ صدر و حقیقی و متّحد با مقام صدر باشد که از آن در اصطلاح عرفاء به سکینه و فکر و حضور تعبیر می‌‌شود و آن مثال و جلوهٔ شیخ است که نزد سالک بر اثر قوّت اشتغال او به ذکرى که از صاحب اجازه گرفته پیدا می‌‌شود} و می‌‌ترسند از روزی که دل‌‌ها و دیده‌‌ها زیرورو می‌‌شوند

برای اینکه خداوند آنها را جزاء دهد به بهترین عملی که کرده‌‌اند و از فضل خود [بدون نظر به عمل او یا استحقاق او] برای آنها زیاد کند و خدا روزی می‌‌دهد به هر که بخواهد بدون حساب

و کسانی که [به نور یعنی به علیّ (ع) و ولایت او] کفر ورزیده‌‌اند اعمال آنان همانند سرابی در بیابان‌‌های هموار است که تشنه آن را آب می‌‌پندارد تا وقتی که به آن می‌‌رسد آن را چیزی نمی‌‌یابد و تنها خداوند را نزد آن می‌‌یابد پس حساب او را وفا (به تمامی دادن) می‌‌کند و خداوند سریع حساب کننده است

یا [کسانی که به ولایت کفر ورزیده‌‌اند یا بر صورت اسلام می‌‌باشند و عملشان به صورت عمل مؤمن می‌‌باشد یا بر صورت اسلام نمی‌‌باشند و عمل آنان موافق با عمل مؤمن نمی‌‌باشد، بلکه به خلاف شریعت و به خلاف عمل مؤمن می‌‌باشد پس] مانند تاریکی‌‌هایی در دریای پهناوری است که موجی [از دریا] از بالای آن موجی، [و] از بالای آن ابری او را می‌‌پوشاند، تاریکی‌‌هایی که بعضی از آنها فوق بعضی دیگر هستند [و آن تاریکی دریا و تاریکی شب آن و تاریکی امواج و تاریکی ابر است و] وقتی که [عامل] دستش را خارج کند آن را (دست خود را) نمی‌‌تواند ببیند و کسی که خداوند برای او نوری قرار نداده (او را به نور خود هدایت نکرده) {و مراد از نورى که خداوند آن را برای بندگانش قرار می‌‌دهد ولایت است} پس نوری ندارد

آیا ندیده‌‌ای که خداوند است که [جمیع] کسانی که در آسمان‌‌ها و زمین هستند و پرندگان [در حالی که] بال گشوده‌‌اند بر او تسبیح می‌‌کنند هر کدام نماز خود و تسبیح خود را می‌‌دانند و خداوند به آنچه که انجام می‌‌دهند دانا است [پس به آنان بحسب افعالشان جزاء می‌‌دهد]

و ملک آسمان‌‌ها و زمین از آنِ خداوند است [یعنی اینکه او تعالی خالق آنها و مالک آنها است پس چگونه افعال خلقش را در آن نداند؟!] و محلّ بازگشت (سرانجام) به خداوند است

آیا ندیده‌‌ای که خداوند ابرها را می‌‌راند سپس بین [قطعات متفرّق] آنها را پیوند می‌‌دهد سپس آنها را فشرده قرار می‌‌دهد پس قطرات [باران] را می‌‌بینی که از خلال آن [ابرها] خارج می‌‌شود و از آسمان از کوه‌‌هایی در آن [بعضاً] تگرگی فرو فرستاده می‌‌شود و آن (ضرر تگرگ) را به کسی [از بندگانش] که بخواهد اصابت می‌‌دهد [پس کِشت او و مال او را هلاک می‌‌سازد و خانه‌‌اش را خراب می‌‌کند] و از کسی که بخواهد آن را باز می‌‌گرداند نزدیک است که درخشش برق آن [یعنی روشنی برق ابر یا تگرگ]، دیده‌‌ها را [برای شدّت درخشش آن] بِبَرَد

خداوند شب و روز را می‌‌گرداند همانا در آن [تقلیب (گرداندن)] البتّه عبرتی برای دارندگان بصیرت هست [کسانی که اشیاء را از حیث حکمت‌‌ها و مصلحت‌‌ها و نَضْد (چیده شدن، هماهنگی) آنها و ترتیب و غایات آنها که مترتّب بر آنها است می‌‌بینند]

و خداوند هر جنبنده‌‌ای را از آبی (نطفه) خلق کرد پس کسانی (گروهی) از آنها [مانند مارها و ماهی‌‌ها و کرم‌‌ها] بر شکم راه می‌‌روند و کسانی (گروهی) از آنها [مانند انسان‌‌ها و پرندگان و بعضی حشرات زمینی] بر دو پا راه می‌‌روند و کسانی (گروهی) از آنها [مانند چهارپاداران از اَنعام (چهارپایان) و سِباع (درندگان) و غیر آنها] بر چهار [پا] راه می‌‌روند خداوند آنچه را که بخواهد خلق می‌‌کند [یعنی کسانی (گروهی) از آنها که بر بیشتر از چهار پا راه می‌‌روند] همانا خداوند بر هر چیزی [و بر خلق آنچه که بر بیشتر از چهار پا راه برود] بسیار توانا است

همانا آیات [تدوینی در صورت آیات قرآنی که آنها را برای شما تلاوت کرده‌‌ایم و آیات تکوینی در صور طبیعی مثل تسبیح کسانی که در آسمان‌‌ها هستند و ازجاء (سوق دادن) ابرها و انزال باران‌‌ها و تقلیب ایّام و خلق دوّاب (جنبندگان) همگی از آب و مختلف قرار دادن آنها در راه رفتن و غیره] را روشن (واضح یا موضح) [از مقام مشیّت و مقام اقلام و الواح] نازل کرده‌‌ایم و خداوند کسی را که بخواهد به راه راست [یعنی همان ولایت و طریق قلب] هدایت می‌‌نماید

و می‌‌گویند: به خداوند و به رسول ایمان آورده‌‌ایم و اطاعت کردیم سپس بعد از آن گروهی از آنان روی می‌‌گردانند [یعنی اینکه ایمان آنان محض قول است] و آنان مؤمن نیستند

و وقتی که به سوی خداوند و رسولش دعوت می‌‌شوند تا بین آنها حکم (داوری) کند آنوقت گروهی از آنان اعراض کننده‌‌اند

و اگر حقّ بر آنها باشد [در حالی که] اذعان کننده‌‌اند به سوی او می‌‌آیند [و جز این نیست که آنها برای جلب نفع در دنیایشان به او روی آورده‌‌اند]

آیا در دل‌‌های آنان مرض هست [که با یقینشان به او به سبب آن مرض روی می‌‌گردانند] یا [در نبوّت او] تردید کرده‌‌اند آیا می‌‌ترسند که خداوند و رسولش بر آنها ستم روا بدارند بلکه آنان خود ستمگرند [نه خداوند و رسول او]

جز این نباشد که سخن مؤمنان [که ایمان آنها محض گفتار نمی‌‌باشد] وقتی که به سوی خداوند و رسولش دعوت می‌‌شوند تا بین آنها حکم (داوری) کند این است که می‌‌گویند: [این دعوت را یا حکم او را چه له (برای ما) ما باشد چه علینا (بر ما)] شنیدیم و اطاعت کردیم و آنان همان رستگاران هستند

و کسی که از خداوند و رسولش اطاعت کند و از خداوند بترسد و از او پروا کند پس آنان همان فائزان (پیروز شدگان، رستگاران) هستند